2. Bir vaxtlar qulaq asanda Niyaməddinin saç stilinə güldüyüm, indi isə sevərək dinlədiyim mahnı. Bu mahnıya yığılan klip böyük ehtimal iki ayrı tədbirin montajı nəticəsində ortaya çıxıb. Biri deyəsən Flarmoniyadakı konsertdi, digəri isə səhv etmirəmsə, AZTV-nin hansısa bayram tədbirindəki konsertdi. Son vaxtlar bir neçə dəfə baxdığım və hər baxanda kədərləndiyim görüntülərdi. Böyük imperiyanın dağılmasından sonra yaranan total kədərin vizual görünüşüdür bu kadrlar. SSRi vaxtında xoşbxət və qayğısız dövr keçirən insanların birdən-birə acı reallıqla üz-üzə qalması, bəlkə də qiymətini bilmədikləri və ya fərqində olmadıqları nağıllar aləmindən çıxıb bir faciənin içinə düşdüklərinin görüntüsüdür bu. Total kədər, itki, acı reallıq, çörək pulu ehtiyacı və bu ehtiyacın nəticəsində məcburən sənətini, ruhunu, həyatını madiyyata qurban verəcək insanların qüssəli simaları. insandılar, indidən hiss edirlər ki, bu heç də vəd olunan şəffaflıq dövrü deyil və təhlükənin, mənəvi apokalipsisin fərqindədirlər. Nəcm surəsində deyildiyi kimi: "Yaxınlaşan yaxınlaşdı"
1-ci Qarabağ müharibəsindəki məğlubiyyətin yaratdığı çarəsizlik hissi 7 dəqiqəlik klipdəki hər insanın simasında hiss olunur. Boşluq.
Flora Kərimova ağlayır, Aqil Abbas boş baxışlarla Niyaməddinə baxır, Zəlimxan Yaqub həmişəki kimi əsəbidi, Şövkət Ələkbərova yaşadığını yaşayıb və ömrünün son akkordlarını xəfif qüssəli sevinclə qarşılayır, Həsən Məmmədov obrazları kimi soyuqqanlı, Bəxtiyar Vahabzadə Sovet dövründə yaratdığı dissident vecsizliyi ilə dinləməkdədir bu mahnını.
Və bütün bu kədərli simaların fonunda, fitrətən ona verilən qüssəli siması ilə bütöv bir dövrün ağısını səsləndirən Niyaməddin Musayev. Bir vaxtlar (mən daxil) xarici görünüşünə görə məzə obyekti olan insan sən demə bir dövrün psixoloji mənzərəsini görməyimizə özü də bilmədən kömək edibmiş.