12. Birinci sinfdə oxuyarkən atam velosiped almışdı mənə. Bütün yayı nə qədər çalışsa da, sürməyi öyrədə bilmədi. Məhlədəki sürə bilən uşaqlara mənə də sürməyi öyrətməyi desə də, heç birinə güvənmədiyimdən yenə öyrənə bilmədim. 2 ci sinfin yay tətilində cəhd elədim yenidən, amma yenə də uğursuz oldu. 4 cü sinfdə oxuyurdum, məndən 1 ay böyük olan dostum " nə vaxta kimi belə olacaq? Hamı sürür, bir sən qalmısan. Gəl, otur velosipedə, mən də ruldan tutacam, qorxma, yıxılmazsan " dedi. inandım və razılaşdım. Dediyi kimi ruldan o da tutdu, bir qədər mənlə paralel o da getdi. Sonra gözlənilmədən əlini ruldan çəkdi, amma fikrimi yola verdiyimdən bunu hiss etmədim. Bir də gördüm ki, özüm tək sürürəm velosipedi. 1 tur atandan sonra velosipeddən düşdüm, sevinclə dostumu qucaqladım. Həmin gün velosiped sürməkdən daha çox, bu xəbəri atama verəcəyim üçün sevincli idim. Bəlkə də, ömrümün ən xoşbəxt xatirələrindən birinə çevrildi həmin hadisə..