199. çoxlu xatirələrimin, danışacaq hekayələrimin olması. pis yada yaxşı fərq etmir. həyatı sıxıcı, şəffaf bir şüşənin arxasından izləyirsinizsə sizin üçün hər xatirə bir xəzinədir. kassirin sizə gülümsəməsindən tutun, küçədə özünü ayağlarınıza sürtən pişik balasına qədər. xatirə, günün sonunda sizi heç tanımayan birinə özünüz haqqında nəsə danışa biləcəyiniz deməkdir. xatirəsizlik insana başına gələn ən travmatik hadisələri belə sevdirir. onları heç kimə danışmırsız, bəlkə utanırsız yada drama queen kimi görsənmək istəmirsiz. amma yenə də içinizdən həmin xatirəni sahiblənirsiz, sevirsiz. çünki gözlənilməz, rutindən kənar idi. səhər-günorta-axşam yemək yeyib yatmaqdan, hər gün eyni otağda eyni şeyləri etməkdən fərqli idi. pis xatirələr heç xatirəsi olmamaqdan yaxşıdır, bəli. çünki beyniniz onları hardasa yaxşı formaya sala bilir, heç yoxdan onlara təcrübə gözü ilə baxa bilirsiz. digər tərəfdən heçliklə heçnə etmək olmur. olduğunuz yerdə qalırsız. yada əslində olmadığınız yerdə. nəticədə xatirəniz yoxdur. ətrafımdaki bir çox insannan fərqli olaraq səyahət etməyidə bu səbəblə istəyirəm. xoşbəxt olmaq üçün yox, hekayələrimin olmağı üçün. (baxma: harada deyilsənsə orada xoşbəxtsən)