474. (bax: ölüm)

Bu gün babamın rəhmətə getməsi ilə gerçəkliyini bir daha anladığım qaçınılmaz son. Hər gün bir əvvəlkindən daha da yaxın olduğumu hiss etmək ürpərtmir deyil. Azərbaycandan köçdüyüm bu 5 il ərzində məsafələr məndən bir çox sevdiyimi aldı amma çox açıq bir şəkildə deyə bilərəm ki, yəqin babamın ölümü qədər heç biri məni bu qədər kövrəltməmişdi. Qarabağdan köçmədən əvvəl balıqçılıq ilə məğul olarkən dinamit üzündən əlini itirmişdi. Amma indi bir daha düşünürəm... o əl əslində dinamitin partladığı gün yox, 5 oğlunun da həyatda bir işə yaramadığı gün itirilmişdi.

Diləyim, getdiyin yerdə rahatlığa qovuşmandı baba. Əlvida!