2. asta addımlarla yaxınlaşıb çantanı polisə uzadaraq:

-bu sahibsiz əşyanı yaxınlarda tapdım. ümid edirəm sahibini taparsınız

-olar cavan oğlan, çalışarıq tapaq sahibini

çoxdandı biriləri mənə cavan deməmişdi. özümü əla hiss edirdim. həyat məni qocaltmışdı. polisdən uzaqlaşaraq gedirdim ki, birdən arxamca düşərək qışqırıb çağırmağa başladı:

-aaəəəəəə! bura gəl!

nə baş verirdi?! bayaq verdiyim çantayla birgə üstümə doğru qaçırdı. bir anlıq ürək döyüntülərim başıma qədər çıxdı. qeyri-iradi eskalatora doğru qaçmağa başladım. polisin məni nəyə görə qovaladığı haqqında fikrim yox idi. amma getdikcə çantadan şübhələnirdim. onun içərisində görəsən nə var idi?

zibilə qalsın! insan dalğasından keçmək olmurdu. vaxt itirə bilməzdim. nasaz olan eskalatorun pilləkənləriylə yuxarı doğru çıxmağa başladım. ətrafımdakı insanlar bir yandan təəccüblə mənə baxır, bir yandan qışqıran polisə. cibindən qəribə, ucu biz bir alət çıxardıb ağzına tərəf tutub danışmağa başladı. texnologiyanın inkişafından xəbərim yox idi. nəysə. qaçmalıydım. səbəbini bilmirdim amma canımı qurtarmaq istəyirdim. yuxarı çıxmağı bacarmışdım ki, önümə iki iri polis əmi çıxdı. əslində onlardan asanlıqla qaça bilərdim. piyli olduqları üçün cəld görünmürdülər. amma mən əlicənab biri olduğum üçün həm hörmət əlaməti olaraq, həmdə vəziyyəti yumşaltmaq üçün qarşılarında dayanıb "salamlar!" dedim. amma deyəsən xoşlarına gəlməmişdi. qəzəbli baxışlarıyla üstümə doğru gəlirdilər. böyük ehtimal tutmağa hazırlaşırdılar. başqa variant fikirləşməliydim. əllərimi havaya qaldırıb, yana doğru açaraq ayaqlarımı araladım. amma yoxe. bu deyəsən vəhşi heyvanları qorxutmaq üçün idi. onsuzda bu da işə yaramamışdı. yandan manevr edərək qaçıb çölə çıxmağı bacardım. 28 bura imiş deməli. sağda dayanmış cəfər cabbarlı heykəli möhtəşəm görünürdü. biraz yaxınındakı məscidə bənzər tikilidə pis deyildi. insanlar çox qabiliyyətli məxluqlar imiş. əl işlərini bəyənib dəyərləndirdim. zibilə qalsın. yenə dalmışdım. izimi azdırmalıydım. amma necə? birdən adnsu binasını gördüm. yaxın qədeş adnsu zad deyirdi arada. ora qəbul olmuşdumu ya nəydi.. ahh zibil.. lənətə gəlmiş yaddaşım.. yenə sancırdı başım.. onu tapıb yanında gizlənə bilərdim bəlkədə. yolu keçib binanın arxasında dayanıb telefonu açdım. qədeşə zəng edib sinifə gəlmək istədiyimi dedim. əvvəl biraz tərəddüt etdi. amma çox önəmliydi. yoxsa tutacaqdılar məni. aşağıda görüşüb bir təhər razılaşıb içəri daxil olduq..

universitet deyilən yer məktəbi xatırladırdı. kolidorla ilərləyib ikinci mərtəbəyə qalxırdıq:

-danış görək nə məsələdi ala yenə neynəmisən?

-uzun məsələdi. sonra danışarıq. əsas odu burda gizlənib vaxt öldürməliyəm.

biraz sonra sinifə daxil olmuşduq. ya da sinifə oxşayırdı. bilmirəm ordan burdan yığma insanlarla dolu qəribə cəmiyyətə oxşayırdı. hər tərzdə gənc var idi içəridə. hörmətsizlik olmasın deyə əlimi yuxarı qaldıraraq sinifi salamladım:

-salam gənclər! necəsiz?

ətraf səssiz idi. heç kəs reply etməmişdi. təkcə soldakı üçlü qız qrupu mənə baxıb gülüşdülər. bilmirəm bəlkədə artıq salamlaşma forması dəyişmişdi, xəbərim yox idi. amma qızlardan biri çox gözəl idi. parıltılı sarı saçları, qalın kiprikləri və dəniz mavisi gözləri var idi. film səhnəsi kimiydi. biraz baxışdıq. zərif dodaqları dartıldı, mənə gülümsədi. ürək döyüntülərim yenə artmışdı. amma bu daha xoş hiss idi. bu gözəl mənzərə, birdən-birə naməlum bir məxluqun mənə toxunmasıyla bitdi. tüklü velociraptor'a oxşayan qaqaşlar ətrafıma yığışmışdı:

-salam qaaş, sən kimsən?

belləri əyilmiş yaxud çiyinləri havaya qalxmış, siqaret qoxusu verən, anormal göbələyə oxşayan saça sahib məxluqlar ölümsüzlüyü bildirən ulduzlu təsbehləriylə ətrafıma toplaşmışdılar. qədeş araya girərək:

-yaxın uşaqdı. bu gün sinifimizdə qonaqdı, işiniz olmasın

bayaq məni təhdit olaraq görən qaqaşlar artıq yumşalmışdılar. deyəsən müqəddəs kruqlarına daxil etmişdilər məni..

az sonra müəllim içəri daxil olmuşdu. amma məktəbdəki kimi heç kəs ayağa qalxıb onu salamlamırdı. heç elədə fikir verən yox idi. dərs geologiyaydı. yer və onun süxurları, çıxarılan minerallar və s. kimi şeylərdən danışırdı müəllim..

ilərləyən dəqiqələrdə bufetdə oturmuşdum artıq. müəllim məni sinifdən qovmuşdu. nədi nədi dünya düz yox ellipsoid formasındaymış. çox dirəşdim amma başa sala bilmədim ki dünya düzdü. o da qıvrımlı zəkamın qarşısındakı acizliyini qəbullana bilməyib məni sinifdən qovdu. sonra da bufetə gəldim. bu günkü qaçdı tutdu məni acdırmışdı. vitrindəki məhsullara baxdım. qiymətləriylə keyfiyyətləri tərs mütənasib idi. amma başqa seçimim yox idi. ən salamatı dönərə bənzər şeydən alıb arxaya keçdim və yeməyə başladım. zəng vuruldu. ac insan ordusu içəri axın edirdi. hər tərz insan görmək olurdu. birdən bayaqkı sarışın qız yanımda peydə oldu və gülümsəyərək:

-nə edirsən burda?

-yemək yeyirəm. istəyirsən?

gülməyə başladı. anlamırdım. nəyə gülürdü görəsən? yanıma əyləşib suallar verməyə başladı:

-burda yenisən?

-müvəqqətiyəm

-necə yəni?

-uzun söhbətdi

-danışa bilərsən?

yenədə baxıb gülümsəyirdi. bir müddət elədə qaldıq. çoxdandı belə gözəl hiss etməmişdim. yadımdan çıxmışdı. qızla tanış olanda hansı sehrli kəlməni deyirdik? aha yadıma düşdü:

-mənimlə evlənərsən?

incə səsiylə astadan gülərək əliylə həfif şəkildə çiynimə vurdu. deyəsən bu hə demək idi. ya da nikahdan əvvəl meydan oxuyurdu. yumruqlarımı havaya qaldırıb gardımı aldım. mən hazır idim. o isə olanları anlamağa çalışırdı. birdən padruqaları gəlib onu çağırdı. o gülümsəyib:

-getməliyəm. çıxışda ətraflı danışarıq

plan qurmalıydım. hələdə axtarışdaydım. dönərimi bitirib qədeşi axtarmaq üçün kolidora yola qoyuldum.