1121. etiraf edirəm narsist biriyəm. köhnə entrylərimin birində qələmə almışdım deyəsən bu haqqda. dərinliklərimdə yatan eqoistlik. zaman keçdikcə görürəm ki narsistlik damarlarımda axır, qayıdır. əvvəl gül kimi uşaq idim sözə baxan, ağıllı və insanların gözləntilərini yerinə gətirən. indiysə hamı üstümə tökülüşürki noldu ala sənə? heçnə vecimə deyil. insanları artıq qırmaqdan çəkinmirəm. yaxınlarda bir qızın məndən xoşu gəlirdi. normal olaraq açıq-açıq bunu demirdi amma bildirirdi. bu cür məsələlərdə mən rahat biriyəm çox vaxtımda yoxdu belə eşq meşq oyunlarına. açıq sözlülüyü sevirəm. səbrim çatmadı soruşdum nə vəd edirsən? səni fərqli edən nədir? niyə səni seçim? yüksəkdən getdiyimi dedi, məndə xoş getdin dedim. bu dondu qaldı. böyük ehtimal nazıyla oynayacağımı düşünürdü. axı niyə səni seçimki? digərləri kimisən. eyni zavodda istehsal olunmusuz. nə dünya görüşünüz var, nə də bir şey. mızmızlanmaq, padruqalarla hır hır. içiniz bomboşdu. mənə bir şey qatmayacaqsansa, bir şey qazandırmayacaqsansa neynirəm səni? bu gedişlə heç inanmıram ki kimsə mənim yanımda qalsın. artıq insanlar gözümdə günü gündən ölürlər, heç bir işə yaramayan adi əşya kimi. potensial hiss etdiyim insanlar üçün nələrsə edə bilərəm, amma yerdə qalan ortalama insanlarla dialoqa belə girmək istəmirəm. təəssüf ki bu genetik olaraq ötürülüb mənə. yaxın qohumdan. mama tez-tez üzümə vururdu amma qəbullanmırdım. indiysə etiraf edirəm. həqiqətəndə beləymiş. hər hərəkətimi onunla müqayisə edəndə görürəm ki birə-bir eynisiyəm. genetika heyrətamiz bir şeydi. bilirəmki doğru deyil bu amma əlimdən bir şey gəlmir. amma bir şeyidə etiraf edim ki, daha xoşbəxtəm. insanların nazıyla oynamaqdansa mərkəzdə dayanmaq daha çox həzz verir