16. uşaqlıqda az qala hər ay yeni bir xəyala qaçırdım, ayna uşaq ensiklopediyaları vardı onları vərəqləyib olmağı seçmədiyim peşə qalmamışdı.
sonralar artıq iş ciddiləşəndə heç cür özümə yer tapa bilmirdim, necə yəni bir xəyalım olmalıdır onun arxasınca getməliyəm axı mən bir xəyala necə sığdıra bilərəm özümü deyə düşünürdüm. artıq sadəcə sizif kimi, hər gün eyni olsa da bunu edərkən gülümsəyərək yaşamaq istəyirəm. bəlkə də tənbəllik və ya comfort zone kimi görünə bilər, ancaq bizə yük kimi verilən bu mənasız həyatı ən çox sevə biləcəyim, fərqli kitablar, filmlər, şəhərlər, musiqi və incəsənətlə dolu bir hala salmağa çalışıram. özümə yadlaşmadan, lazımsız insanlardan uzaq divarlarını rənglədiyim, rəflərini doldurduğum kiçik bir yerim olsa öz 50-60 ilimi yaşayıb yox olaram. bəzi xəyallarım öz əlimdə deyil məsələn çox möhkəm, bizə dayadılan xoşbəxtlik çərçivəsinə salmadan, birinə şeir yaza biləcək qədər sevmək istəyirəm.qısası xəyallarımı artıq uzaqlarda deyil, öz daxilimdə axtarıram.