1. artıq kədər və təlaş duyğusunu elə də çox yaşaya bilmirəm. təbii ki bu pis bir şey deyil, hətta əladır. ətrafımda bir məsələyə taxılı qalıb üzülən insan görəndə ürəyim sıxılır. halbuki həmən eralardan özüm də keçmişəm dəfələrlə. ironik olanı çox sulugöz və duyğusal adamam amma bu duyğusallıq öz həyatımdan daha çox bir filmi izləyəndə və ya mahnıya qulaq asanda keçərli olmağa başlayıb son 7-8 aydır. bir şeyə üzülürəm deyək, uzaq başı 10 dəqiqə sonra vecimə belə olmur. universitet ixtisas seçimlərində deyəsən yanlışlıq eləmişdim və istədiyim ixtisas yox, it gəlmişdi. bu ixtisas da yaxşıdır amma mənim xəyalımdaki deyildi. biraz üzüldüm sonra dedim əş nolacaq mənə uzaq ixtisas deyil, 1 il oxuyub dəyişdirərəm. dəhşət bir misal deyil bu, demək istədiyim inanılmaz bir boş vermişlik var üstümdə. keçmişdə də biraz vecsiz biri idim azcıq, indiki qədər olmasada. sənətçi/yaradıcılıq tərəfim daha aktif idi. indi isə hedonist olmuşam bildiyin. əslində məni elə də çox sancılatmır bu vəziyyət, keyfim çox yerindədir. sadecə belə olduğu üçün marağımı itirirəm çox şeyə.
(bunları yazdımsa fso, 100% depressiyaya girəcəm)
(baxma: dərdə bax)