98. sevdiyin qədər sevilmirsən. verdiyin dəyəri geri ala bilmədiyin zamanlar olur. insanların səndən istifadə etdiklərini bilə bilə görməzdən də gələ bilirsən, ya da çox sevdiyin birilərini itirməmək üçün mallıq da edib susa bilirsən. Bəzən çox sevdiyin insanlar qəlbini qırsa da susursan. uşaq vaxtı yaşadığın hərşey, bütün həyatına yayılır, hər yerdə qabağına çıxır, ayağına dolanır, özün özünə çuxur qazırmış kimi olursan. Bəzən də öz içində sevgi axtarmağa çalışırsan, başqalarına duyduğun o sevgi hissinin birazını da özünə duymaq istəyirsən, özünü sevməyən başqasını sevə bilməz deyə bir söz eşitmişdim, məncə yanlışdı. insan özünü sevmədiyindən daha çox başqasını sevər, özünün görmədiyi sevgini başqasına yaşadar. mən yaşamadım, o yaşasın. mən dadmadım, o dadsın. mən geymədim, o geysin. dostlar, sevgililər, lap elə ana/ata, bacı/qardaş. baxır hansı sənə yaxşı davranır, hansı pis. hansını daha çox sevirsənsə özünün əldə edə bilmədiklərini istəyirsən onlar əldə etsin. ama əsasda özünü sevməkdi. insan özünü, öz ruhunu sevdikdə, heçnəyə, heç kimə ehtiyyacı qalmır. kiminsə tərəfindən qayğıya, sevgiyə də ehtiyyac duymur. mənasız insanlarla ünsiyyətdə də qalmır. Valideynlərinin yaratdığı boşluğu da özü doldurur. belə də danışıram burda, güa mən özümü sevirəm? yox təbii ki, mən hələ valideynimin yaratdığı yaranı bağlamaq səviyyəsinə gücnən gəlib çatmışam. hər gecə biraz biraz sağalmağa çalışıram. əsas onu bilin ki, nə qədər ağrıyırsa içiniz, o içinizdə boşluq hissiniz sizi nə qədər dərin yaralayırsa, bir o qədər sağalmağa yaxınsınız. Gecəniz xeyrə