21. həyətimizin ortasında dayanıb qalmışdım. möhkəm külək əsirdi. külək çox qorxuducu idi. hər hansısa bir fəsil deyildi. eləcə durmadan tufan qopurdu. ətraf solğun və boş görünürdü. nar, tut ağaclarımızın budaqları sağa sola dartınaraq sanki isyan edirdi. göy üzü boz rəng almış, yarılmışdı. dilim tutulmuşdu, danışa bilmirdim. ailəm və insanlar yox idi. çox kədərlənmişdim. hamı yoxa çıxmışdı. hərkəs tərk etmişdi məni, yalnız qalmışdım. eyni anda səmadan ilahi bir səs ya da azan səsi eşidilirdi. qiyamət qopmağa başlamışdı, dünyanın sonu idi. ilahi yarğılama günü gəlib çatmışdı və mən tonla günaha necə cavab verəcəyimi bilmirdim. artıq tanrıdan qaçış yox idi, onunla baş başa qalmışdım. yuxudan oyandıqda yastıq islanmışdı və qorxmuşdum. indi belə yuxunu gözümün önünə gətirdikdə tüklərim biz-biz olur