əjdahalar googlla bertrand zobrist - keçən ayın ən bəyənilənləri - şəkil 199. Geriyə dönüb baxanda əvəllər necə də özünü harasa aid hiss etmə duyğusuna sahib olduğumu görürəm. Əvvəllər özümü ifadə etmək üçün müxtəlif yollara baş vurardım. Özümü hansısa dinə, ideologiyaya, hansısa "-izm"ə aid etmə çabasında idim. Mənə maraqlı gələn mövzularda özümü ifadə etməyimə kömək edəcək nələrsə axtarırdım və onun tərəfini tuturdum. Dinlədiyim musiqidən maraqlandığım sahələrə qədər, geyimimə qədər hər şeyimin bir bütünü əmələ gətirməsini istəyirdim və hamısını bir-birinə uyğunlaşdırıb özümü xüsusi bir qrupa aid etməyə çalışırdım. Məni tam anlayacaq insanı yox insanlar qrupunu tapmağa çalışırdım. "özümü bura aid hiss edirəm" deyəcəyim bir şeyi axtarırdım. Lap elə porçayın "keşke azınlık olsaydım" mahnısında dediyi kimi. indilərdə isə bütün o fikirlərdən türklər demiş "arınmışam" elə bil. Əvvəl ölümünə dəstəklədiyim şeylərə baxıb vecsiz yanaşıram və mənə görə bir məna kəsb etmir. Əvvəllər ölümünə feminizmi dəstəkləyirdim məsələn. Qadın kişi bərabərliyi zart zurt. Açıqlamağa çalışırdım ki bəs feminizmin kişilərə də xeyri var və kişilərə nifrət etmək deyil zad. indilərdə isə qozuma deyil insan haqları, uşaq haqları, qadın haqları, gey haqları nə bilim nə. Özümdən başqası vecimə deyil əslində. Deyəcəksiz ki gijdıllağ sən özün də qadınsan. Mənə haqsızlıq edən kişiyə yaxud da qadına insan kimi davranacağımı kim dedi? Ən pis üsulla olsa belə cavabını verə bilərəm. Onun həyatını təhlükəyə atsa belə. Nə bilim e sözlük.. Artıq insani duyğularım ölüb elə bil. Yox özümü pis hiss etmirəm. Əksinə son günlərdə özümü çox rahat hiss edirəm qəribə şəkildə. Nə həddən artıq xoşbəxt, nə də həddən artıq kədərli. Çox belə sakit və artıq düşüncələrdən təmizlənmiş kimi hiss edirəm. Bəlkə də əvvəlki entrilərimdə dediyim kimi olur və payıza girməzdən qabaq filosof kimi hiss etməyə başlamışam -*
(youtube: )
Not: bunu notlara yazmışdım dünən gecə. Oxuyanda içimdən "mən nə ara belə cümlələr qurmağı öyrəndim" deyə keçirdim
)