499. bir ilə yaxındır ki, bütün sosial varlığımın dünyadan çəkilməsinə səbəb olan, müəyyən fasilələrlə davam edən iş axtarma prosesimdən danışmaq istəyirəm. çünki yaxınlarıma danışmaq mənə bəs etmir.

bu dəqiqə rahat-rahat yerində uzanıb dərslərin açılmasını gözləyən bütün tələbələrə demək istəyirəm ki, ürəyiniz istəyən kimi yaxşı iş tapacağınız xülyasına qapılmayın. mən də sizin kimi xam idim. özümə, bilik və bacarıqlarıma (istər ixtisas, istər qeyri-ixtisas) o qədər güvənirdim ki, birinci kursda yekə-yekə deyirdim, mən heç üçüncü kursda təcrübəçiliyə baxan deyiləm, iş tapacam. təbii ki, qurban olduğum kainat pandemiyanın qədəmləri ilə mənim ağzımdan elə vurub yerimə oturtdu ki, hələ də özümə gələ bilməmişəm. bütün arxasınca qaçdığım tədbirlər, iş və təcrübə imkanları, tələbəlik illərim, hamısı puç oldu, getdi.

yenə də pandemiya yoxmuş kimi fikrimizdə tutsaq, sizin güvəndiyiniz o kitabları da oxuduq, ortalamamızı yüksək də tutduq, həm yerli, həm beynəlxalq müsabiqələrə də getdik, yerimizdə durarıq? yoo, online kurslardan sertifikatlar da aldıq, təcrübəçi də olduq (yerli və xarici şirkətlərdə, ödənişsiz və ödənişli). bəs axırda nə oldu deyim? universitet bitib hələ də iş axtarırıq. sizcə, niyə?

cavabı bəsitdir. indi nəinki azərbaycanda, bütün dünyada day-day institutu networking deyə bir bəla ilə əvəz olunub. o bəla ki, sırtıq, öz xeyrini güdən, heç nədən başı çıxmayan extrovertlər həmişə sizdən bir addım qabaqda olacaq. çünki sizin etik hesab etmədiyiniz, özünüzə yaraşdırmadığınız hər cür girişmələri onlar edəcək. hətta deyək ki, heç sırtıq deyillər, normal amma extrovert insandırlar. heç nə etməsələr belə siz saytları ələk-vələk edəndə onlar heç ictimai şəkildə paylaşılmamış bir vakansiyanın qalibi olacaqlar.

networking sizə şirin və saf bir sistem kimi gəlməsin. məsələn, bu gün köhnə iş yerimdəki əməkdaşdan öyrənmişəm ki, mırta cv atıb adını belə unutduğum yer onunla əlaqə saxlayıb recommendation istəyib. biz bilmədən qapılar arxasında nələr dönür, nələr.

nəysə, dünən bir intervyudan çıxmışam, bu gün də yenə bir intervyum var, qabaqda yenə intervyularım olacaq. artıq intervyulara girməkdən bezara gəlmişəm. o həddə çatmışam ki, hazırlaşmağa da həvəsim yoxdur. niyə olsun ki? hər dəfə eyni stressi yaşamaqdan yorulmuşam. hər şirkətin də işə götürmə prosesi ən yaxşı halda üç intervyu ehtiva edir. bu da o deməkdir ki, üç dəfə eyni qurumun fərqli işçilərinə özünüzü satmağa çalışacaqsınız.

qısası, mənim kimi lox olmayın, ağlınız olsun, gedin sizdən böyük tələbələrlə, müəllimlərinizlə, universitetinizdəki təşkilatların üzvləri ilə aranızı yaxşı saxlayın. sizin gələcəyinizə gedən yolun ən azı üçdə biri onların əlinin altından keçəcək. heç vaxt qürurlu davranmayın və utanmayın. mən keçən yaz göydə tutacağım işi sırf magistr təhsilini təcrübə yığandan sonra xaricdə düşünürəm dediyimə görə itirdim. dilimi qarnıma soxsaydım, indi həyatımdakı problemlərdən ən azı üçü həll olacaqdı. başımın üstündə duran biri əvvəldən mənə "ay gic, o cür şeyləri müsahibədə deməzlər, ay qanmaz" desəydi, sözsüz, elə boşboğazlıq etməzdim.

ailəmdən başqa hamı elə bilir ki, hələ də işləyirəm. hamıya deyirəm ki, intern-əm deyə mənə evdən işləməyi tapşırıblar. artıq insanların boş-boş suallarına cavab vermək istəmirəm və müsahibələrdə kifayət qədər alçaldıldığım üçün tanışlarımın da mənə yuxarıdan aşağı baxmasına şahid olmaq istəmirəm.

edit: iş tapdım.