14. "bir danimarkalı ilə dost olmaq istəyirsənsə, onunla içkili vaxtında danış" kimi bir xalq deyiminin (guya) dolaşdığı ölkədi.

tələbələri içkidən başqa şeyə baş qoşmurlar. 5-ci gün saat 4-dən etibarən bar-bar gəzib səhərə qədər içirlər. universitetlərin hər departamentinin 1 otağı 5-ci gün bara çevrilir.

tələbələrinin bu qədər rahat olma səbəbi təhsil sisteminin sistematik olaraq tələbəyə kəsilmək üçün şans verməməsidir. təqribən 3-4 saatlıq mühazirəyə girirsən və bu mühazirə ərzində həm professor dərsini deyir, həm sual-cavab sessiyası olur, həm də dərsdəcə qrup tapşırıqları yerinə yetirilir. və "bunu etməlisən" yox, "özün bilərsən, paşa könlün istəsə, elə" yanaşması var. yəni özün oxumasan, özün bunun nəticələrinə dözməlisən. bizim professorlardan biri "biz sizə təhsili vermirik, siz onu almalısınız" deyə-deyə hər mühazirə hansı ölkədə olduğumuzu yadımıza salır sağ olsun.

bir də imtahan 7-grade sistemlə qiymətləndirilir: -3 (müəllimə təhqir etsən ala bilərsən) (Fx), 0 (F), 2 (E), 4 (D), 7 (C), 10 (B), 12 (A). mötərizədə yazdığım beynəlxalq qiymətlərdir, danimarkanın sistemində ekvivalent götürülsə də, əslində, onlar üçün 7 də çox yaxşı qiymətdi. 4 artıq kafi, 2 kafidən aşağı, 0 isə ya imtahanı buraxmaq, ya da doğrudan heç nə yazmamaqdı.

şəhərlərinə gələndə kopenhagendə az vaxt keçirmişəm. digər şəhərlərə baxanda paytaxt olduğu üçün daha qarışıqdı, amma ən qarışıq halı ilə belə avropanın ən sakit şəhərlərindən ola bilər.

aalborg kimi pivə markasına bənzər adı olan şimal şəhərində daha sənayeləşmiş bir mənzərə ilə qarşılaşsanız da, bizim sumqayıt boyda ölçüsü və əhali sayı olan aarhusda köhnə problemsiz şəhər ab-havasını hiss edə bilərsiniz.

aarhus ölkənin 2-ci böyük universitetinə (aarhus universiteti) sahiblik etdiyi üçün tələbə şəhəri adlana bilər, çünki universitetin korpusları hədsiz çoxdu və hər yerdən tələbə çıxır. universitet böyük olduğu üçün də beynəlxalq tələbələr qəbul edir, hər beynəlxalq partidə çöldə tüstülədən 20-30 erasmusçuya rast gəlmək mümkündü. şəhərin heç bir əyləncəli tərəfi yoxdu, öz halında, xatasız-bəlasız yaşayırlar.

ebeltoft adlı şəhərciyində qoca babaların və nənələrin bahalı maşınları ilə ora-bura sürdüyünü, dənizkənarı boyunca uzanan kafelərdə şənbə-bazar yeyib içdiklərini müşahidə etmək mümkündü, çünki çox kiçik və sakit ərazi olduğu üçün daha çox bağ evlərinə gələnlər çox olur. ya da qocalar. marketlərdə, restoranlarda, kafelərdə işləyənlər gənclər olsa da, çoxu başqa ərazilərdə yaşayıb ancaq iş üçün ebeltoftda gəlir, çünki həyat günorta 4-də ölür orada. hər şey 4-də bağlanır.

randers adlı digər bir ölü şəhərin isə birinci dünya müharibəsindən bu yana çox qarışıq tarixi olsa da, indi daha oturuşub əhali. ölkənin bir az daha varlı təbəqəsinin yaşadığı, bir şənbə günü küçədə bir allahın qulunu görə bilməyəcəyiniz qəribə bir yerdi. Østjylland adlı muzeyində çox-çox bomba əsərlər var, həmin muzeyin olduğu binanın 1-ci mərtəbəsində də şəhər haqqında məlumat ala bildiyiniz başqa muzey var. amma ona ümumi "sənət muzeyi (Kunstmuseum)" deyirlər.

ölkənin havası tərtəmizdi, amma avqustdan bəri günəş üzümüzə cəmi 2-3 dəfə gülüb. soyuqdu, kəskin soyuqdu, amma dözülməz deyil.

çox bürokratik ölkədi. 1-2 sənədə görə sizi günlərlə, həftələrlə, aylarla çərlədirlər.
xaricisinizsə və burada işləmirsinizsə, çox bahalı ölkədi.
insanlar ev kirayələmək, ikinci əl mebel satmaq, əşyalarını pulsuz olaraq kiməsə vermək, elan vermək üçün ən çox facebook qruplarından istifadə edirlər. ağlınızda olsun.
səhiyyə sistemi pulsuzdu, bir dənə sarı kart verirlər (hansı ki çox önəmlidi), amma o sarı kartın üzərində yazılmış, sizə təyin olunmuş həkimə zəng edib dərdinizi deyəndə də az qala xəstə olduğunu onlara sübut etmək üçün yarım saat sorğu-suala tutulursan. axırda da "nəsə anlamadım dərdin nədi, filan şey həftə sonunacan davam etsə, yenə zəng edərsən" deyə bilərlər.
tələbə kimi bura gəlməyin, doğrudan, heç bir mənası yoxdu.
vergi sistemi dəhşətdi (yüksəkdi).