22. Başlamazdan qabaq tw: ağır cringe

Hamıya tez nifrət edə bilməyim. Son illərdə başlayıb bu sanki. Xırda və digər insanların ağlına gələ bilməyəcək səbəblərdən insanlara nifrət edə bilirəm. Çox vaxt qısa müddətli olur və bir neçə saat və yaxud da 1-2 gün sonra həmin o nifrətim keçir. Elə belə nifrət də deyil aq elə bil ki həmin insan gözümdə ən böyük düşmənim olur və onu ən acı üsullarla öldürməyim gəlir. Səbəbi də xırda şeyləri çox düşünüb böyüdüb olmayan olayları beynimdə yaratmağımdı. Əslində özümə görə hələ də haqlı olduğumu və yanılmadığımı düşünürəm amma digər insanların da gözündən bu olaya baxaraq yazmağa çalışıram. Ətrafımda elə bir insan yoxdur ki ona qarşı bu nifrəti heç vaxt hiss etməmiş olum. Biri salam vermədi deyə, mesajıma görüldü atıb cavab vermədi deyə ya da heç mesajıma baxmadı deyə, xırda və önəmsiz olan şeyə məni daxil etmədi deyə və s. Kimi xırda və adını saymadığım digər səbəblərdən insanlara nifrət edə bilirəm. Özümü nə qədər ələ almağa çalışsam da bacarmıram. Həmişə hansısa dostumun xəyanətinə uğramış kimi hiss edirəm. Ürəyim darıxır və boşluq hissinə qapılıram ki bu ən nifrət etdiyim şey ola bilər. Durduq yerə insanların nömrəsini silirəm ya da durduq yerə insanları bloka atıram. Tanımadığım amma tanışlarımın izlədiyi insanları da bloka atıram ki həmin o nifrəti içimdən atıb o duyğudan qurtulum. Bu vaxta qədər bu hissi ona qarşı yaşamadığım bir dostum var idi. Onu da çox sevirdim dost olaraq. Çox bağlı idim özünə. Yəni uzaqdan baxanlar elə bilirdi ki sevgiliyik o qızla. O dərəcə çox bağlı idim qıza. Məni tərifləməsi üçün az qala hər poxu yeyirdim aq. Yeməyi özü istəməsə belə mən alırdım, evinə qədər zil qaranlıq olsa belə ötürürdüm və dərsimiz səhər başlayanda sübh tezdən gəlib qapılarında dururdum və s. Bunu edərkən də ikinci dəfə düşünmürdüm. Çünki qızı gözümdə allah qatına çıxarmışdım* gözəl idi, mənim zarafatlarıma gülürdü və üstəgəl də təmas bağımlısı idi . Sırf ona görə ikinci kurs dərsə gəlirdim ki tək qalmasın. Amma düşündüyüm kimi ikinci kurs da ilk semestr ruhsal çöküntüyə düşdüm və artıq dərslərə getmirəm. Elə bu dönəmlərdə yenə bu xasiyyətim başladı. O qızın təsirindən çıxandan sonra bəzi detalları düşündüm və sırf zəhləm gedən başqa bir insana bənzəyir deyə başladı içimdə o qıcıqlanma başlamağa. ilk vaxtlar dedim ki "suzuki, eləmə belə. Yenə başlayırsan yalan yanlış şeylər düşünməyə. itirmə bu qızı". Amma sonralar bir az da detallıca düşündükdən sonra özümün haqlı olduğumu və həmin o nifrət etdiyim insanla o qızın xasiyyətinin necə "üst-üstə" düşdüyünü gördüm. Hələ də bilmirəm haqlıyam yoxsa beynim mənə oyun oynayır. içimdən şüşə qırılma səsi gəldi sanki. Amma o qızı görməyəndən bu yana üzüm heç gülmür. Bu düşüncələri unutmağa çalışıram neçə həftədi* yenə də gəl sabah görüşək desə qaça-qaça gedərəm qapısına ancaq .

Uzun sözün qısası ən nifrət etdiyim xüsusiyyətim elə budur. Qarşısını ala bilmədiyim üçün də sanki ətrafımdakı insanları itirirəm aq. Digər "insanlara nifrət etmə səbəblərimi" yazmağa tənbəllik etdim çünki çox xırdadırlar. Hamısının sonu da Özümü görməzdən gəlinirmişəm kimi və tərk edilirmişəm kimi hiss etməyimdə bitir. insanların məni güldürməyim xaricində nəyəsə görə sevdiyini düşünmürəm şəxsən. Hamının gözündə kloun kimi imişəm hissi var içimdə. Terapiya şeysi kimi hiss etdirdi bu entri