18. Sağlamlığımın dibinə vurduğum il oldu. Ömrü boyu xəstəxana üzü görməmiş biri olduğumçün çox pis təcrübə idi. Xəstəxana üzü görməmək deyəndə turp kimi sağlam olduğumu nəzərdə tutmuram, əksinə, xəstəliyi vecinə almamağı nəzərdə tuturam. Nəticəsi də ağır oldu: ayaqlarım tutuldu, 1 həftəyə yaxın yeriyə bilmədim. Divara tutuna-tutuna gəzirdim, prosedur üçün aparanda qoluma girib aparırdılar. 3 ay ara ilə 2 kurs müalicə aldım. Həkim də bu müalicəni, fizioterapevtik idmanları davam etdirməsəm, bu gedişlə 30 yaşımda düz-əməlli yeriyə bilməyəcəyimi dedi* yenə də davam etdirmirəm. . Amma bilmədim məni qorxudub sağlamlığıma diqqət ayırmağım üçün dedi, yoxsa həqiqət idi. Çünki kağız üstündə vəziyyət heç də ağır deyildi, hətta orta-aşağı sayılır. Ancaq faktiki reallıq bu idi ki, kor-kor, gör-gör gəzə bilmirdim. Bu mövzuda bura yazmaq istəmirəm, bəlkə ayrıca entridə detallı qeyd edərəm. Amma o vaxt həqiqətən dəhşətə gəlmişdim.

Eyni zamanda yaxın münasibətlər barədə fikir və niyyətlərimi bütünlüklə kənara qoyduğum il oldu. Bu həm ikili münasibətlərə aiddir, həm də həmcinslərimlə dostluq. Artıq Biriylə hər Nə qədər deyib-gülsək də, oturub həyati məsələlərdə söhbət etsək də, kiməsə doğmalıq hissi duymuram. 6-10 illik bir neçə dostum xaric heç birinin yanında özüm kimi ola, səmimi şəkildə yaxın hiss edə bilmədiyimi başa düşdüm. Bundan əvvəl belə olduğunu bilirdim, anlayırdım, amma bu il tamamilə qəbullanıb sanki yeni bir səhifə açdım. Belə nəticəyə gəlmişəm ki, təəssüf ki, yaş ötdükcə insan yeni tanış olduğu insanlarla doğmalaşa bilmir. Hətta bu məndə son 4-5 ildə tanış olub, ara-ara görüşüb səmimi olduğum insanlarla da bu alınmır: elə bu il 2 qız, 2 oğlan olmaqla yaxın saydığım 4 nəfərlə münasibətim soyudu. Bütün bunların nəticəsi kimi köhnə, əziz dostlarımdan bərk yapışmağa başladım. Hər fürsətdə ayrı-ayrı görüşürəm. demək olar, hər həftəsonu da ümumi kruq olaraq görüşürük. Dolayısilə, dostlara olan sosial ehtiyacımı sadəcə bu formada ödəyirəm. Qızlarla münasibət də ya sosial şəbəkələrdə elədiyim söhbətlərdir(ki, real həyata daşımamağa çalışıram), ya da bel altı. Ara-sıra görüşdüklərimlə də bu il əlaqəni zəiflədib aranı açdım. Ciddi münasibət də düşünmürəm deyə ara-sıra olan flörtləri də dəyərləndirmirəm.

Eyni zamanda, 2022-də başa düşdüm ki, hər zaman özümüzə doğma saydığımız insanlarla birlikdə ola bilmərik, hətta olmamalıyıq da. Daha doğrusu, başa düşməkdən ziyadə, bu məsələni də qəbullanıb buna uyğun yaşamağa başladım. Əvvəllər hər zaman hər şeyin mükəmməlinə qaçırdım. istənilən mühitdə ancaq istədiyim tip insanlar olmasını istəyirdim, buna çalışırdım və olmayanda uzaqlaşırdım. Hətta sırf bu prinsipə görə 3 qrup, 2 fakültə dəyişmişəm universitet vaxtı. indi-indi qəbullanmağa başlamışam ki, həyatımın geri qalanında(artıq nə qədər qalıbsa) olduğum, demək olar, bütün kollektivlərə içim isinməyəcək, özümü xoşbəxt hiss etməyəcəm. Deyəsən, elə bu məsələ həm də doğma, "ailədən biri" saydığımız insanların dəyərini göstərir, onların qədrini bilməyimizi xatırladır. Əsas məsələ isə dəyər verdikcə qudurmayan, səni xor görməyə, istifadə etməyə çalışmayan və səni olduğun kimi qəbul edib qayğı göstərən insanları tapmaqdır.

Son olaraq, 2022-də sözün əsl mənasında azadlığımı əldə elədim: həm maddi, həm hüquqi. illərdir bu anı planlamışdım. Elə bir nöqtədəyəm ki, bir oğlançün çəkəcək hər qayğıdan uzağam: nə təhsil, nə əsgərlik, nə karyera, ən əsası isə, işləmək dərdim yoxdur, 2023-ün ən azı ilk yarısında da olmayacaq. Necə deyərlər, fələkdən vaxt oğurladım. Ya da buna "satın aldım" deyək. Bunu eləməyimin tək səbəbi və məqsədi isə bütün zamanımı özümə ayırmaq idi. Mental olaraq rahatlıq tapmaq, Zehnimi məşğul edən fikirlərimi harmanlamaq, hər şeyi götür-qoy edib "resume or quit?" seçimi etmək, özüm üçün həyatım barədə hər şeyi aydınlaşdırmaq istəyirdim. Düzü, 3-4 aydır hələ də heç nə etməmişəm, çox şeylə üzləşməyi ertələyirəm, günlərimi boşa keçirirəm. 2023-dən də gözləntim bu ertələməni, günü günə satmağı dayandırıb, özümə bu qədər zaman qazandırmaqdakı məqsədimi həyata keçirməkdir.