92. Ölümün nə demək olduğunu ilk dəfə birinci sinifdə oxuyarkən anlamışdım.Sinif rəhbərimiz həyat bilgisi dərsində insan həyatı haqqında danışırdı - insan körpə olaraq doğulur, sonra böyüyür yetkin insana çevrilir , qocalır və ölür.Ölüm söhbətinə kimi hər şey okeydi amma ölümün izahından sonra balaca Atamanın göz yaşları sel olub axmağa başladı.ilk öncə utanıb gizlin-gizlin ağlayırdım ki heç kəs görməsin.Yanımda əyləşən qız müəlliməyə ağlamağımı xəbər eliyəndən sonra daha güclü ağlamağa başlamışdım çünki daha iş işdən keçmişdi.Müəllimə nəvazişlə qucağına alıb ölümün çox normal bir şey olmasının, bir gün hər kəsin ölüb cənnətdə yığışmasını danışandan sonra sakitləşdim.illər sonra ( 12-13 yaşlarımda) ölüm qorxusu məni depressiyaya saldı.Həftələrnən otağımdan çıxmaq istəmədim.Gün boyu uzanıb yalnız ölüm haqda fikirləşirdim.Yaxşı yadımdadı depressiya günlərimin birində nənəmlə danışarkən bir gün nənəmin də bu həyatda olmayacağını fikirləşəndə məni ağlamaq tutdu.Mən bu dövrü həm də həyatımda dönüş nöqtəsi sayıram.Ölümlə bağlı suallarımın cavabını tapmaq üçün əlimə nə kitab gəldi oxuyurdum və sual vermək, araşdırmaq, sorğulamaq kimi bacarıqlar əldə etmişdim.Bu isə öz yerində illər boyu istər yaşıdlarımın yanında istərsə də böyüklərin yanında məni “çox bilmiş” etdi.Nəysə indi isə ölüm mənim üçün sadəcə adi bir həyat hadisəsidir doğulmaq, böyümək və qocalmaq kimi.Gec olmadan həyatınızı sorğulayın, gözəl insanlar, niyə yaşadığınızı, kim olduğunuzu, getdiyiniz yolun sizi hara aparacağı haqda fikirləşin.