563. Uşaq vaxtı evdəkilər ilə dalaşıb küsəndə diqqət çəkmək üçün balaca şkafa girirdim. Məni axtarmalarını və təlaşlanmalarını istəyirdim. O şkafa hər girdiyimdə əsas məqsədim məni axtarıb peşman olmalarını hiss etmək idi, ancaq heç vaxt məqsədimə çatmırdım. Belə ki, şkafda qaldığım hər saniyə hava azalır içərisi daha da isinirdi. O vaxt müdhiş bir şeyin fərqinə varmışdım nəfəs almağım mənim əsas məqsədimin qarşısını alırdı dahası nəfəs almağın fərqinə varmaq onu çətinləşdirirdi. hər nəfəs aldıqca şkafın içi daha da isinir oksigen daha da azalırdı. uşaqlıq ağlımla nəfəsimi tutub bu problemi həll edə biləcəyimi düşünürdüm, ancaq nəfəsimi buraxdığımda təngənəfəs olub vəziyyəti daha da ağırlaşdırırdım. Nəticədə uzun müddət qalıb heç kimin məni axtarmadağını anlayıb tərli və nəfəs-nəfəsə bir şəkildə şkafdan çıxırdım.


illər sonra sanki eyni döngünü yenidən yaşayıram. o şkafa yenidən girmişəm. Bu dəfə cəmiyyətin diqqətini çəkmək üçün yox o cəmiyyətdən uzaqlaşıb özüm olmaq üçün edirəm bunu. Amma bacarmıram özümlə baş-başa qalanda nəfəs almağın ağırlığı üzümə vurur. Tək qalanda boşa solduğum nəfəsin fərqinə varıram. Nəfəsimi yenə tuturam bu dəfə şkafda daha uzun qalmaq üçün yox mənasızlığa son vermək üçün, amma yenə uğursuz oluram. Ağlımı itirirəm idealist və ali hədəfləri olan kimliyim yerini absurdist, dəli olmağa doğru gedən birinə buraxıb. Böyük ehtimal o şkafdan yenə nəfəs-nəfəsə çıxacam və bir rola bürünüb hər gün mənə daha da yadlaşan cəmiyyətdə ki rolumu oynayacam. Hər nə qədər bu cəmiyyətin bir parçası olmanın məsuliyyətini qaldıramayacaq qədər zəif olsam da öz nəfəsimdə boğulmamaq üçün bu cəmiyyətdən yapışmalı olacam.