13. heç yazmadan keçməyəcəm bir 3 gün əvvəl (yazması belə çətin olan) sinif yoldaşımın yasına getmişdim. dəqiq desək 40 mərasiminə. ailəsi də özüylə birgə getmişdi geriyə ağlamaqdan göz yaşları quruyan nənəsi qalmışdı.

sözün düzü islam adət ənənələrinə elə də aşina deyiləm yəni çox da bilmirəm düzü nədir 3-7-40 keçirilməlidirmi keçirilməməlidirmi. mənə xəbər edilmişdi keçiriləcəyi getməyə bilməzdim. ən azından onun ruhuna hörmət olaraq. bilmirəm normal idi yoxsa yox 3 mərasimindən daha az adam var idi. kənarda küncdə 15-20 dəqiqə oturub qalxacaqdıq. masada ailənin digər yaxınları da vardı. əvvəlcə hər şey normalmış kimi gəlirdi. molla dualar falan oxuyurdu biraz zaman keçəndən sonra masadakılar yavaş-yavaş danışmağa başladılar. hə həmin səhər hacı şahin də dünyasını dəyişibmiş. biraz ondan danışdılar biraz içərisində sinif yoldaşımın da olduğu ailənin bir anda dünyadan köçməsindən danışdılar sonra da dedilər ki, həyat çox qəribədir sabah nə olacağı bəlli deyil nolar ki, aramızdakı bağı gücləndirək həftədə heç olmasa 1 dəfə görüşək. dedikləri normal ola bilərdi ancaq yeri idimi? mollanın dua oxuduğu əsnada, nənənin hay-harayı bütün mərasim zalından eşidildiyi halda heç nə olmamış kimi edilən söhbətlərin yeriydimi? sözdə az öncə almışdı hərəsi əlinə 1 yaylıq timsah göz yaşlarını silirdilər. elə hərəkətlərindən sonra əlbət ki, inanmayacam səmimiyyətlərinə.

hələ o molla, qadının yarasının közünü qoparmaqdan 1 dəfə də olsun əl çəkmədi. onsuz da bu qocalığın verdiyi ağırlığa güclə tab gətirirdi hələ üstləlik həyat ondan 1 gecədə bu yaşına qədər sahib olduğu ən dəyərli varlıqları əlindən aldı.

həmin gün nə qadınlar yas tutdu nə də kişilər. qarın doyurmağa gəlmişdi hər kəs elə bil. elə bil yoxe elə hamsı 1 stəkan çay 1 boşqab dovğa nəbilim bozbaş üçün gəlmişdi. dua oxunur, fatihə verilir, salavat çevirilir eyni masada oturduğum insanlar qarşımda bəhmənkəsin qızının medtexnikuma girib girə bilməyəcəyi haqqında müzakirə edirlər. hələ söhbətləri şirindi kənarda boş bir stul da saxlamışdılar ki, yaxın tanışı gecikir gəlib otursun. bu azmış kimi 2 nəfər də əlavə gəldi oturduğmuz yerdən də durmaq məcburiyyətində qoydular bizi. nə var nə var söhbətləri bərk getsin. yeməkləri gətirirdilər elə yerinə düşdü biz də qalxıb mərasim zalını tərk etdik. bütün bunların hamsı hətta sözlərə tökə bilmədiyim daha artığı cəmi 20-25 dəqiqə ərzində baş vermişdi.

daxllinizdəki ağrı elə də dərin deyilsə, ümumiyyətlə heç hiss etmirsinizsə heç olmasa ölənlərin ruhuna hörmətiniz olsun. o qadının 40 gündür pərişan olmuş halına acıyın heç olmasa. sizin başınıza eynisi gəlsə bəs? heç düşünmürlər görəsən bu sualı. hər şeyi bir kənara qoyuram bir şey olan kimi ilk inanıb sığındığınız allah, din sizə belə mi buyurur? bir müsəlman olaraq vicdanınız rahatdırmı?

hələ dəfn mərasimində mollanın dedikləri adamın ayrı cür bağrını çatdadır. bədbəxt hadisə nəticəsində həyatdan köçmüş ailə haqqında deyir. deyir ki, insanlar bu dünyaya necə gəlirlər elə də kəfənə bürünüb gedirlər. ancaq bunlara heç o da qismət olmadı kəfənə bükməyə bədənləri olmadı. hələ mən bu cümlələri biraz bəzəmişəm. daxilimdəki hiss o qədər kəskindir ki, adını qoya bilmirəm. nifrət, kin yoxsa həzm edə bilmədiyim əsəb,ağrı,acı.


zaman sadəcə ört basdır edir hər şeyi. doğrudur ilk günlər olduğu kimi iliklərimə qədər hiss etmirəm ağrını ancaq ağırdır, sözlük həm də çox. yoxluğu qəbullanmaq asandır, ancaq qəbullandıqdan sonra yaşamaq çətin. o hissə heç vaxt düzəlmir sadəcə üstü köz bağlıyır. tək cızığın gücünə qanayır, qanaması bitir və yenidən közərir. növbəti dəfə yaranın bir daha açılmayacağını ümid edərək.
fikirlərim qarışıqdır, hisslərimsə nataraz.