188. ...məzi bələdiyyə binasına getmək üçün avtobusa mindi. Avtobusda basa-bas var idi. Hamının çiyinləri düşmüş, üzü solğundu burda. Həyatından narazı insanlar bu dördbucaq qutuya doluşub işdən evə qayıdır. Deyəsən, bu ölkədə həyatından razı olan insanlar işə avtobusla gedib-gəlmir. Amma bu avtobusdakıların fərqli cəhəti var idi. Bu avtobusdakıların hamısı nümunəvi sərnişindir. Bir nəfərdən başqa hamı birgəyaşayış qaydalarına cidd-cəhdlə riayət edirdi: görkəmindən tələbəyə oxşayan bir qız başının üstündə dayanmış iki əməkdar xalaya yol vermirdi. Əməkdar xalalar aşağısı iyirmi il idi ki, peşəkar xalalıq fəaliyyəti ilə məşğul olurdular. Burda insanlar adətən 45 yaşından sonra əmi/xala statusunu müddətsiz olaraq əldə edirlər. Hətta öləndən sonra da bu əmi/xala statusu insanlardan əl çəkmir. Statusu ilə bir yerdə yad edirlər adamları; səid əmi yaxşı kişi idi, səkinə xala çox mehriban idi... elə bil, həmişə xala, əli olublar, cavanlıqları olmayıbmış kimi.
Amma bu sosial statusun müsbət tərəfləri də vardı. Bunlardan biri də istədiyin vaxt, istədiyin yerdə otura bilmək hüququdur. Bu özündənrazı qız onların fundamental hüquqlarını kobudcasına pozurdu. Bir qədər sonra sonuncu stansiyaya çatdığından, ya da xalaların ona zillədiyi baxışların ağırlığından qız ayağa qalxdı. Axır ki, xala iyerarxiyasında daha üst pillədə olan xala öz layiqli taxtına əyləşdi.
Xala/əmi statusu haqqındakı fikirlər məzini gülümsətsə də, daha çox kədərləndirirdi. Çünki özü də nə vaxtsa bu statusa layiq görüləcəkdi. istəsə də, istəməsə də. Geci-tezi var. Əslində, xarici görkəminə fikir versə, bəlkə, bu işi bir neçə illik təxirə sala bilərdi. Hətta, bəlkə, 10 il. Amma nə mənası var? Əvvəl-axır əmilər iti caynaqları ilə onu öz cərgələrinə qatacaqdılar. Qocalığın ona niyə belə qorxulu gəldiyini anlaya bilmirdi. Həmişə fikirləşirdi ki, hər yaşın öz gözəlliyi var. Amma getdikcə fikirləri dəyişirdi: "hər yaşı gözəl etmək insanın özündən asılıdır". Bu fikir qocalığın ona niyə qorxulu gəldiyini anlamağa kömək edirdi. O, qocalıqdan yox, yaş artdıqca "həyatı gözəl etmək" missiyasını yerinə yetirə bilməməkdən qorxurdu. Bu missiya onun üçün ağır bir daşı dağın təpəsinə qaldırmaq kimi idi. Bəzən əzələlərinin artıq dolduğunu hiss edirsən, daşı aşağı buraxmaq ən rahat yol kimi görünür insana. Onsuz da o təpəyə kim çata bilir ki?
birdən çiyninə dəyən çanta onu xəyallar aləmindən ayıltdı. Bayaq ayaqda qalan xala idi. Çantasını toxunduraraq məziyə nəsə mesaj verirdi. Dur görək, cavan oğlan...