99. mənim bacım bu yaxınlarda rəhmətə getdi. bu sözü yazanda hələ də gülməyim gəlir. necə ona bu sözü yaraşdıra bilərəm ki. insan ən yaxınını itirənə qədər itirmək qorxusunun nə olduğunu sadəcə xəyal eliyə bilirmiş. mənim bacım bu həyatda tanıdığım ən ağıllı, ən dərin insan idi. özü kimi dərin dənizdə də son nəfəsini verdi. son zamanlarda manifestə girişmişdi. deyirdi sözlərinə fikir ver ağzınnan nə çıxsa başına o gəlir. qəribədi ki, ölümünnən bir həftə filan əvvəl mənə dedi gedək dənizə. mən heç vaxt dəniz xoşlamamışam. dedim istəmirəm narahat oluram dənizdə, əlimi atıram boşluqdu, ayağımın altını görmürəm boşluqdu. eyni bu dediyim şəkildə də öldü. yenə həmin ərəfədə demişdim ki neçə vaxtdı qara paltar geyinmirəm. bir neçə gün sonra ancaq qara geyindim. deyəsən düz deyirmiş ki nə desəm onu yaşayacam. amma kaş sən yaşamazdın. o qədər pis bir duyğudu ki, canınnan çox sevdiyin insanın qaranlıqda nəfəssiz qaldığını düşünmək. görəsən nə fikirləşib? kömək axtarıb? məni düşünüb?
kaş həmin an yanında olsaydım. bəlkə belə olmazdı. o qədər pis, ağır şeylər yaşamısan ki o qısa ömründə. sən bu qədər yükü qaldırmağa layiq deyildin axı. mənə olan sevginnən bir dəfə olsun şübhə eləməmişəm. başıma gələn ən xırda şeydə belə mənnən daha çox sevinmisən. sevgini dilə gətirə bilirdin, üzüntünü dilə gətirə bilirdin, xətrimə dəyəndə könlümü ala bilirdin, üzr istəyə bilirdin. ən böyük peşmançılığımdı sənə olan sevgimi sənə göstərə bilməməyim. hiss elətdirirdim bəlkə ama axırıncı dəfə nə vaxt səni doyunca qucaqlamışam yadıma gəlmir. sənə ən son nə vaxt səni dünyalar qədər çox istəyirəm demişəm yadıma gəlmir. bağışla məni nolar. bəlkə də bu dünyada ən çox sevgiyə layıq olan adam sən idin amma mən sənə bunu hiss elətdirə bilmədim.
gözümü ilk açandan yanımda olmuşdu hər anımda. uşaq olanda məhlədə bir oğlan mən yıxılanda gülmüşdü deyə onu üzünü göyərdənə qədər döymüşdün. sevgilimdən ayrılanda mənnən bir kəlmə soruşmuşdun ki, nə eləmək istiyirsən? dedim bilmirəm. sevgilim yanıma gəldi mən danışmaq istəmədim, sən mənim içimdə olub deyə bilmədiyim bütün sözləri mənim yerimə dedin. halbuki mən sənə heç danışmamışdım. sən həmişə mənim içimi oxumusan. görəsən indi də görə bilirsən içimi? nə qədər darıxdığımı, nə qədər çox istədiyimi. o qədər mənasız gəlir ki hər şey. izah eləmək olmur amma elə bil nə yerdəyəm nə havada. ortada durmuşam özümə yer tapa bilmirəm. sən gedənnən bir aydan çox olub və mən oturub qəbrinin üstündə heç olmasa bir dəfə yuxuma girəsən deyə dua eləmişəm. bəlkə orda səni görərəm, gülüşünü görərəm.
mənim bacım həyatımdakı tək əyləncəm idi. indi kimlə əylənəcəyimi bilmirəm. ətrafındakı heç kimə pisliyi dəyməmiş, hamının həyatının bir nöqtəsinə toxunmuşdu. ətrafına ancaq sevinc gətirirdi, enerji verirdi.
əvvəllər deyiləndə bu sözün ciddiyyətini anlamırdım amma doğurdan həyat çox qısadı. içinizdəki sevgini göstərməkdən heç vaxt çəkinməyin. gec olanda çox ağrı verir. heçnəyi sabaha saxlamamalıymışıq. mənə bildiyim hər şeyi o öyrətmişdi, bunu da öyrətdi.
içimi bir yerə boşaltmaq istəmişdim, düşündüm ki burda çox yazısı olub, mənə də burda yazar olmağımı o demişdi, ən yaxşı yer bura olar. sevgiylə qalın-*

ruhun şad olsun gözəlim mənim, səni çox istəyirəm.