256. Bu gün hər şey öz qaydasında getsə idi, həyatım başqa cür ola bilərdi. Nədənsə "sən saydığını say, gör fələk nə sayır" söhbəti mənim də başıma gəldi. Əslində yazmaq istəmirdim. Amma 1 həftədi ki, elə bil həyatımdan ən özəl olan bir şeyi çıxartdılar. içim doludu əməlli-başlı. 27 yaşımda həyata çox əsəbiyəm. Düzdür, hirsim soyuyub gedir. Amma arada yenə yadıma düşür və yenidən əsəbləşib lənət oxuyuram bəxtimə. 2021-2023 arası mənim ən gözəl illərim idi. Çoxları üçün öz tələbəlik illəri onların favori vaxtları olur. Amma mənim o dövrlərimi depressiya deyilən zibil məhv edib atmışdı qırağa. 2021-dən əvvəl sən demə qaranlıqda yaşayırmışam. Amma həmişə elə gördüyüm üçün vecsiz idim və qaranlığın fərqinə varmırdım. Bu üç il isə mənim üçün işıqlı keçdi. Yaşamağın necə gözəl bir hiss olduğunu, dəstəyim olduğunu (özüdə güclü dəstək), gələcəyimin nə olursa olsun əla keçəcəyini hiss edirdim. Amma məndən asılı olmayan səbəblərə görə bunların heç biri alınmadı. Həyatdı. Hər şey ola bilər. Bundan sonrası yaxşı da ola bilər, əla da, pis də, bərbad da. Həyat davam edir. Və mən pis-yaxşı öz yolumu gedirəm. Harda qırılar, qırılar. Amma yenidən vecsizləşdiyimi hiss edirəm. Heç bir şeyə həvəsim yoxdu açığı. Düzünü desəm bunu bura niyə yazdığımı da bilmirəm. Boşluqdayam. Yırğalanıb gedirəm. Bayramın da mübarək olsun sözlük. icazənlə mən yenidən qaranlıq illərimə qayıdıram