676. Son vaxtlar içi özüm qarışıq hamıya yazığım gəlir. Baxırsan ki, hərənin özü boyda dərdi var, hamısı bir birindən ağır, hamısı fərqli. Baxırsan hər şeyi yerindədi amma özünü gözəl hiss etmir, özünü gözəl hiss edənin ilişkisi yoxdu, hər ikisinə sahib olanın iqtisadi problemləri var, ya da görürsən bunların heç biri ilə problem yaşamayının psixoloji problemləri var. Həyatı özünə zindan edib. Soruşursan ay bala, nədi dərdin. Başlayır saymağa ki bəs ölkə belə insanlar belə, həkimlər belə getdi, fahişələr belə gəldi. Elə bil dünyanın dərdi səri buna qalıb. Nə özü həyatdan zövq ala bilir, nə sevdiklərinə gün verib işıq verir. Haqsız da deyil, di gəl ki dünya əzəldən belədir. Bu dərd deyilən şey həmişə olub və olacaq. Atıram, heç bir problemi olmayan insan belə bir gün öləcəyindən qorxur. Bitmir də bitməyəcək. Bu o demək deyil ki 50 60 illik, 1 dəfə yaşaya biləcəyin həyatı korlamalısan ya da başqalarının korlamasına izin verməlisən. Yuxudan oyanıb gün boyu başımıza nə gələcəyindən xəbərsiz yaşayırıq, həmin gün çox sevdiyimiz birini itirə bilərik, ya o bizi atıb gedər, ya imtahandan kəsilə bilərsən, birisi ilə dalaşarsan, şərlənə bilərsən, yol getdiyin yerdə biri təpənə ilişdirə də bilər. Yəni hər an nəsə yaşana bilər. Önəmli olan bu geniiiiiş dünyada zövq ala bilməyi, üz əzələlərini tərpədib gülməyi bacarmaqdır. Ən əsası cındır biri olmamaq, yaxşı insan kimi ömrü başa vura bilməyi bacarmaqdır, elə deyil mi? Allah kəssin ki, bu gecə kimlərsə ac yatdı, kimlərsə dava dərman ala bilmir, kimisə elə indi əri uşaqlarının gözü önündə döydü, kimsə xəyanətə uğradı, kimsə tərk edildi, kimisi də aldadıldı. insan olmaq bu deməkdir, Füzuli demiş şairliyin sərmayəsi dərddir. Dərdi olmayan ya da olub görməmək özü də bir dərddir, o ayrı məsələ. Bəzən keçmişində pis günlər keçirən insanları özümə daha yaxın bilirəm ki, o yaşayıb bunları, ağrı acını bilir, yaxşı günlərin də qədrini bilər bəlkə, insanlıqdan anlayar və s. Bu entrni yazma səbəbim məsləhətxanda tez-tez yazılan və çox sıx rastlaşdığımız depressivliyindən əziyyət çəkən gənclərdir. Kim bilir bəlkə də hər şey öz əlindədir, sabah çəkinməyib kimləsə danışsa həmin adam həyatını dəyişəcək, ya da hansısa istedadından xəbərsizdir, ya da sadəcə qara fikirlərə özü özünü sıxır. Məsələn, mən sabah tezdən durub praktikaya getməliyəm, yuxudan erkən oyana bilmirəm, oyananda miqrensayağı ağrı yaranır, başım gicəllənir, səhər yemək yeyə bilmirəm deyə ac yalavac gedirəm, imtahanda istədiyim balı yığa bilməmişəm, istədiyim həyatı yaşamıram, çox az sevdiyim insan var, hələ qabaqda verəcəyim bir sürü imtahan hazırlıq var. Heç bilmirəm sabah məni nə gözləyir, günlərim hamısı demək olar eynidir, elmləri görməkdən gözüm ağrır və s. Axı bundan, kimə nə? Ya mən düşünsəm elə ordan da daha çox problem çıxara bilərəm. Hətta bunlar sadəcə deyilə biləcək, etik dərdlərimdir. Bu o demək deyil ki mən depressiyaya qatlanmalıyam, üzülməliyəm, sabah gözəl görünməməli, insanların qarşısına çıxıb zarafat etməməli, əhli kef gəldi dedirtməməli olduğum anlamına gəlmir bunlar. imtahandı daha yaxşı hazırlaşarsan, sevgidi daha yaxşısın taparsan, tapmasan da olar, ailədir, bir gün ölüb gedərlər ya da dil tapmağa çalış, dostdur əlaqə kəs, işdi, totunə əziyyət verib işləməyə çalış. Hamı çox yaxşı bilir ki həyat dərdlə sevincin qarışığıdır, insafsız olduğu qədər də gözəldir. Yenə qəm dərd eşq şairi Füzuli demiş,
"Canı kim cananı üçün sevsə, cananın sevər,
Canı üçün kim ki, cananın sevər, canın sevər."
Yox diyan bu deyildi,
"... Söylərdi ki, ey cəfaçı dünya!
Bildim qəmini sənin ki, çoxdur,
Qəm çəkməyə bir hərif yoxdur.
Gəldim ki, olam qəmin hərifi
Gəl, təcrübə eylə mən zəifi"

Özümə və yazarlara xitabən, son.