169. Haqqlı idin. Əsəbimdən demişdim o sözləri sənə. Amma məni buna vadar edən də sən idin. istəmədən heç vaxt heç kimə qarşı o sərtliklə deməyəcəyim sözləri sənə qarşı dedim. Peşman da deyiləm çünki məcbur etdin. Neçə vaxt ərzində içimdə saxladığım cümlələr idi. istəmədən oldu hamısı. Amma başqa çıxış yolum da yox idi. Çünki əziyyət çəkirdim. Dilemmada qalmışdım. Onsuzda məni bu dilemmalar bitirir.
Gələcəkdə hər şeyin yaxşı olacağı ümidi ilə yaşayırdım. Mənim kimi pessimist bir adam bu prosesdə gələcəyindən ümidli birinə çevrildi. Enişlər və çıxışlar oldu, düzdü. Bu hər halda olmalıdı və normaldı. Sonda isə olanları bilirsən.
O vaxtdan bu yana boşluqdayam. Düzdü iş görərək başımı qatıram. Amma elə bir anda yada düşürsən ki, konkret olaraq etdiyim hər hansı bir şeyə qarşı həvəsim ölür. Zatən vecsizləşmişəm. Amma anlıq yada düşməyin məni yenidən o günlərə qaytarır. Məni yaxşı tanıyırsan. Keçmiş günlərə qarşı ağır nostalgiya hissi yaşayıram. O vaxtları düşünərək sanki canlı olduğumu hiss edirəm. Reallıqla üzləşən kimi isə resident evildəki zombilərdən hallice bir şey oluram yenidən. Gün keçdi filmi və ordakı musiqilər yadıma düşür. Oqtay və Əsmər yadıma düşür. Səni axtarıram, bağışla və səndən xəbərsiz tamaşaları və ordakı musiqilər yadıma düşür (bunu sırf old timers bilər). Elçin və gülnar yadıma düşür. Hətta bir dəfə beynimə bir anda anidən iş yerinə gəlib səni görmək düşmüşdü. Guya öz aləmimdə mən Elçin idim, sən də Gülnar. Tapa bilməyib suyu süzülə süzülə evə qayıtmışdım.
Əsl köhnə Azərbaycan filmi və ya tamaşası dramı yaşamışdım içimdə. Hər şey yaxşı olmalı idi. Bir növ mənə bu fikrin qismən yanlış olduğunu da sübut etdin. indi həyatın necə gedir, işin gücün necədi, unuda bilirsənmi, çətindi yoxsa asan? Bu sualların cavabını bilmirəm. Əlaqəni ümumiyyətlə kəsmək təklifini etdim amma təkrar edirəm buna məcbur idim. Zamanla keçər yəqin dedim. Amma keçmir. Sənə yaza bilməsəm də, zəng edə bilməsəm də, səninlə üzbəüz oturub danışa bilməsəm də, sənə qarşı hissiyatım hələ də eynidi. Bu entryni yazmağımı da ənənəvi olaraq ağlıma gəlmə şənliklərinə bağlayıram. Ola bilsin ki, kimsə bu uzun entryni oxuyub necə də əttökən bir yazı olduğunu düşünə bilər. Yalan yox, Old me would've think of it. Amma mən heç vaxt özümü hansısa bir rola salmamışam. Həmişə nə hiss etmişəmsə onu demişəm və ya yazmışam. Onu bil ki, ürəyimdən nə gəldisə onu yazdım.
Mənim üçün isə Məşhur mahnıda da deyildiyi kimi:
Yenə tapılmadı payız gəlincə,
O uzaq günlərin itmiş açarı.