13. iş yoldaşımın tərzimə kompliment edib vərdişlərimə diqqət yetirməsi.

işdə məndən 3-5 yaş böyük, o biri şöbədə işləyən bir iş yoldaşım var, çox canayaxın insandı, mənlə də arası çox yaxşıdı. hər səhər görəndə "bertrand, necəsən əzizim?" deyib salamlaşır, hal-əhval tutur. ara-sıra yeməkxanada, türklər demiş, kıyak da edir mənə: çayımın içinə atmaq üçün qəribə ədviyyat verdiyi olub, "odnarazvıy" stəkan tapmayanda hamıdan gizlədilən paçkanın hara qoyulduğunu dediyi olub və s. Mən də haçan nəyəsə görə ağız açsa, o dəqiqə həll etməyə çalışıram.

Bu gün obeddən sonra çölə çıxırdım, yolda üz-üzə gəldik. Belə anlar(tək onla yox, bütün insanlarla) məndə hər zaman qəribə bir narahatlıq yaradır. Yəni çox da dərin münasibətin olmayan, can-ciyər olmadığın, amma xətir-hörmət saxladığın tanışınla gün ərzində yenidən üz-üzə gələndə adam tıncıxır. Fikirləşirsən ki, "salamlaşmışıq. Hal-əhval da tutmuşuq. indi nə deyib keçək bir-birimizin yanından?". Belə olanda əksər hallarda gülümsünüb keçirəm. Bu gün onla qarşılaşanda da yenə adət gərəyi gülümsünüb keçdim. 5-10 metr aralaşmışdıq ki, məni çağırdı. Özü də adama qəribə bir yaxınlaşmağı var: başını sağa əyib, aşağı baxa-baxa bir az çəpəki şəkildə gəlir adamın yanına. artıq ordan tuta bilirəm ki, səmimi bir söz deyəcək.

Nə dediyinə keçmədən öncə qısa bir haşiyəyə çıxım. Mən 6-7 ildir saçımı qısa saxlayıram deyə ilin hər günü papaqla fırlanan adamam: Soyuqda "docker hat"; istidə də havadan asılı olaraq kepka, "bucket hat", bandana - allah nə verdisə ondan. Bu qədər müddətin ardından bir neçə aydır saçı uzatsam da, papaq taxmağı konkret vərdiş eləmişəm deyə əl çəkə bilmirəm. işdə də deyil yoxlama, yuxarı rəhbərlik, lap xarici partnyorlar da gələndə heç bir halda papağı çıxartmıram. Onsuz da, nəsə demirlər, desələr də çıxarmayacağımı hamı bilir. Hətta ümumən ətrafımda kimsə soruşanda yarı zarafat, yarı ciddi deyirəm ki: "məni papaqsız yalnız 3 halda görmək olar: toyda, razborkada və yataq otağında -*".

Nəysə, mövzudan uzaqlaşmayaq. çağırdı məni, qayıtdı ki:
- sənə bi dənə etiraf edəcəm. Daha doğrusu, etiraf da deyil e, prosta söz deyəcəm.
Dedim aq "yoxsa sevgi etirafımı edəcək?". Şaka, la şaka, elə demədim təbii ki, eləcə baxdım ki, sözün davam etdirsin:
- bilirsən, bundan hardasa 10 gün, 15 gün qabaq havalar istiləşməyə başlayanda fikirləşirdim ki, görən bertrand indi nə edəcək? Bilirdim ki, papağı çıxarmayacaqsan, sadəcə gözləyirdim ki, bu sezon nə taxacaqsan?
Ardınca da başımdakına işarə edib: "Əla seçimdi. Sənin tərzini, bu - papağı çıxartmamaq, çox uzun saqqal saxlamaq, veçniy şirin çay içmək kimi qəribə şeylərini bəyənirəm", - dedi.

Sözün bitirdi, mən də bir anlıü duruxub qaldım. Sonra gülümsünüb: "sözün düzü, bilmirəm nə deyim. Çox sağ ol, minnətdaram ^^", - dedim, sonra da yolumuza getdik. Əslindş, başda: "daha doğrusu, bir söz deyəcəm", - deyəndə elə bilirdim yenə nəsə işlə bağlı başqalarının bilməməli olduğu şeylərdən nəsə deyəcək. Bunları eşidəndə istər-istəməz içimə bir sevinc doldu. Məndən beşbetər hamıyla məsafəlidi, hamını kənardan izləyir deyə, ondan kompliment eşitmək günümü yox e, bütün həftəmi gözəlləşdirdi. indi oturub 1-2 məqamı da hesaba qatıb fikirləşirəm. Haqqında maraqlanmışdım, bir müddət adın çəkmək istəmədiyim xüsusi bir orqanda da işləyib. O diqqət eləməsin də, kim eləsin? Bəlkə də sözümüzün tutmağına vaxtilə sturukturun içində olmasının da təsiri var. Hələ keçən dəfə bir iş yoldaşıyla rusca danışanda hardan öyrəndiyini soruşmuşdum, bir ne il rusiyada yaşadığını demişdi. Mən də: "tələbə vaxtı var idi, sonra hamısından uzaqlaşdım, indi də hərəsi bir yana dağılıb. məni ruskiy kruqlara sal", - dedim, "bir dəfə yığışanda səni də çağıraram. Amma gərək səhərə qədər oyaq qalasan, sonra işə geciksən mənlik deyil", deyib razılaşdı. -*

belə, bu qədər. 3-4 aydır o qədər məşğulam ki, bu başlığa nəsə yazmırmışam. Dedim qoy heç olmasa bunu yazım, buralarda bir yerlərdə qalmış olsun. Təzə işə keçəndə qayıdıb xoş xatirə kimi oxuyaram.