685. Ölümün var olduğu, sonsuzluğun isə olmadığı bir dünyada heçnəyi ciddiyə almağa dəyməz, çünki belə olanda artıq biz bu yuxudan ayılanda ətrafımızda sadəcə olaraq möhtəşəm peşmanlıqların və özümüzün təmtək qaldığını görərik...

Həyatımda istisnasız həmişə məsuliyyətdən qaçmağa çalışmışam, ətrafımda mənə çox dəyər verən insanları görəndə onları özümdən uzaqlaşdırmağa çalışıram, çünki bu dəyər hissinin mənə inanılmaz bir məsuliyyət yüklədiyini düşünmüşəm həmişə, o verilən dəyərin altında qalaraq boğulmaqdan qorxmuşam və hələ də it kimi qorxuram,hər nə qədər bu dəyər qarşılıqsızdır deyilsə də elə deyil ,verilən dəyərin qarşısında əzilmeyin,niye belə biri olmağını sorğulamaq həyatımda inanılmaz əzabverici duyğu hisslərimdən biridir.Bacara bilməməkdən qorxuram, ki, onsuzda bacarmıram insanlar mənə görə hər hansı bir gözləntiyə girəndə sanki onları da özümle birlikdə bir bataqlıqda qarışıq duyğularla,heç bir tarazlığını tapa bilmeyen hisslərimlə boğacam.Istəyirəm ki, ətrafımdaki heç bir insanın məndən heç bir gözləntisi olmasın duyğu baxımından vəfa, dəyər, sevgi kimi.
Ele ki, insanların mənə qarşı bir dəyər formalaşdırdığını görürəm onda ordan arxama belə baxmadan qaçaraq uzaqlaşmaq istəyirəm,ele bu anda da özümlə möhtəşəm peşmanlıqlar aparıram, bəs o insanı çox istəmirəmmi?! It kimi də çox istəyirəm (ki, həyatımda dəyər verə bilmədiyim və çox istəmədiyim insanları heç vaxt saxlamıram)amma nə fərqi.
Necə deyərlər niye belə biri, yəni insanların lüğətində "pis" bir insan olduğumu soruşanda isə,mən sevməyi və dəyər verməyi bacarmadığımı deyirəm,ruhumda sevgi hissim çoxdur hər şeyə qarşı ən əsası da həyata qarşı amma mən bunu göstərmək məcburiyyətində qalmaq istəmirəm,özümdən çıxardığım dərsə görə deyə bilərəm ki,insanlar demədən və göstərmədən də birilərini çox sevə və dəyər verə bilər, çünki həyatda belə insanlar var, necə ki, mənim kimi. Sadəcə qəlblərində sevirlər heç bir şərt,heç bir gözlənti olmadan.

Niye belə olduğumu sorğulamadığım tek bir gün yoxdur,bəlkə də özüm özümə həmişə bəs etməyə çalışıram ki,yaşamaq daha rahat olsun, əks halda qurmağa çalışdığım hər bir insani münasibətdə özümdən nə qədər taviz verərək mənəvi bir çöküşün və məhv oluşun içində çabaladığıma şahid olacam...
Bu arada məncə həyatda hər zaman yaşamaq üçün bir səbəb vardır, yəni siz bilməsəniz də sizi qəlbində həqiqətən çox sevən amma bunu nə göstərməyi, nə də ki, deməyi bacara bilməyən insanlar ola bilər.
Cümlələrim də özüm kimi qarışıq və anlaşılmazdır.