1310. Həyatımda o qədər özümə fokuslanmışam ki,ancaq hər şeyi özüm edim,hər şeyin üstəsindən tək gəlim,heç kimə ehtiyac duymayım deyə-deyə özümü çökdürdüyümü görürəm, ətrafımda hamıya elə bir sərhəd qoymuşam ki, hansı ki,məndən heç kimin gözləntisi olmasın deyə artıq get-gedə mənəvi olaraq məhv olduğumu müşahidə edirəm. Hərkəsi qırıb həyatımdan çıxarmaq da öz yerində.Özümü sıxaraq səssiz ağlamaqdan içimdə səssiz bir çığırtının düyünlenib meni boğduğunu hiss edirəm,həyatıma dair düşünməkdən,stress çəkməkdən it kimi yorulmuşam və uzun müddətdir pozulan psixolojimin hərkəs artıq sağaldığını düşünsə də ciddi mənada isə bərbad bir vəziyyətə gəldiyini görürəm,bir zibil olmamış təzəlikcə əlaqəsiz yerlərdə gözüm dolur, qışqıra-qışqıra ağlamalı olduğum nöqtədə özümü o qədər basdırıram ki, bunun meni gün keçdikcə aşağı çəkdiyini görürəm. Içim içimə sığmır necə ağlayasan, qışqırasan axı küçədə,metroda,busda mənim nə kimi haqqım var axı kimisə narahat etməyə həmçinin evdə də.

Heç kimle dərdləşə bilmirəm hamı səmimiyetsiz gəlir, herkes öz dərdindədir (ki, zatən belə olmalıdır),ailəmin səmimiyyətinə inanıram amma onları sevdiyim üçun onları da öz mənasız psixologiyası pozulmuş ruh halımla üzmək istəmirəm. Insanlar necəsən? sualını verəndə hönkürtü ilə ağlamaq istəyirəm halbuki,yaxşı deyib keçirəm. Psixoloqlar da heç bir təsir eləmir, antidepressantlar da heçnə, hər şey sadəcə bir müddətlik olan bir şeyin üzərinə kölgə salır amma bildiyim tək şey var ki, həqiqətən yaxşı deyiləm. Özüm üçün o qədər darıxıram ki,o həmişə şən, əyləncəli,hər şeyə marağım olan günlərim üçün nə olsada özümü tez pozitivə köklədiyim vaxtlarım üçün, özümü lapp çox istədiyim günlər üçün,indi artıq özümdən bezmişəm (ki bu mənim üçün dəhşətli bir şeydir çünki özümü tanıdığım gündən etibarən özümə həmişə dəhşətli dəyər vermişəm ,çox sevmişəm),özüme baxmıram doğru düzgün, xəstələnəndə belə heçnə eləməyim gəlmir ki,öz özümə sağalaram. Belke də,son illər ölümün nə demək olduğunu da həyat üzümə çırpdığı üçün bunun da arxasınca gələn qorxular da məni ələ keçirib deyə bu çıxılmaz vəziyyətə gəlmişəm.
Bütün bunlar da mən də təmizlik ocd- ni gətirib bunu da bir zamanlar özüm üstesindən gəlmişdim indi isə gələ bilmirəm yorulmuşam.

Əvvəllər həmişə kefim olmayanda mütləq ki,yazardım nəyə olursa olsun telefona, dəftərə buranı kəşf edəndən sonra isə bura yazmaq daha çox rahatladır məni,özəlliklə heç kimin məni tanımaması,anonim olaraq var olmaq bir yerdə ,hansı ki, öz seçdiyimiz kimliklə rahatca yaza bildiyim bir yerdir. Yaxşı ki varsan Sözlük.
Səni lap çox istəyirəm