1269. bir insanla kontaktda olduğum hər hansı bir mühitdən çıxandan sonra həmin insanlarla olan bağım da sanki heç vaxt həyatımda olmayıbmışlar kimi bir şey olur. Qısası, insanların həyatımdan çıxması xüsusi böyük bir təsir buraxmır və yoxluqlarına çox tez öyrəşirəm. "gözdən iraq olan könüldən də iraq olar" məsəlinin nümunəsi kimi, görmədikcə yadıma düşmürlər. Yox, yox, "yadıma düşmürlər" yox, səhv dedim. belə deyim, vizual olaraq yadıma düşürlər, nəsə xatırladanda haqlarında hansısa hadisəni danışıram, amma "qruz", özləm duymuram, darıxmıram, demək olar ki, kədər bürümür. Yəni həmin insanlarla birlikdə olanda yaşadığım sevinc, dinclik, mehribanlıq duyğularını xatırlamıram; təkcə qırğınlıq, inciklik olubsa, onu xatırlayıram, o da çox da böyük bir şey olmayıbsa, sən deyən çox uzun çəkmir.

Bu, əslində, mənimçün böyük etirafdır, çünki ətrafımdakılara bunu bildirmirəm. Yanlış anlaşılmağa çox açıq, qarşımdakı insanlardan "gözündə bir dəyərimiz yox imiş ki." kimi cavablar ala biləcəyim ifadələrdir. Amma ki bu, insanlara dəyər vermədiyim və ya onlarla heç bağ qura bilmədiyim anlamına gəlmir. Bir yerdə işləyək, əsgərlik çəkək, məktəb, universitet, hansısa dil kursu oxuyaq, bir məhlədə qalaq, hər gün eyni yolu gedək, eyni sözlükdə olaq, qısası, hər hansı davamlı kontaktımız olan çevrədə olaq, sözümüz, xasiyyətimiz tutsun, haçan lazım olsa, səninçün əlimdən gələn hər şeyi edərəm, yeri gələr lap canımı da verərəm. Amma oradan uzaqlaşandan sonra itir bu şeylər, yəni hər şey mən o mühitdən çıxana, əlaqəmiz qopana, araya zaman və məkan girənə qədərdir. Əslində, diqqət edirəm ki, hazırki ən yaxın dostumun o olması sırf qonşu olmağımız, eyni müəllimin yanına hazırlığa getməyimiz və sonradan da universitetdə eyni qrupda oxumağımız olub. Yoxsa yəqin ki, onla da aramıza zaman və məsafə girəndə əlaqəmiz kəsilərdi.

Düzünü desəm, Bunu bir növü neqativ kimi saymıram. Çünki özüm istəyərək belə olmuşam. illər əvvəl müəyyən hadisələrdən sonra özümü tamam tək qalmağa, heç kim olmadan həyatda nələrisə etməyə və bütün hamının yoxluğuna kökləmişdim. Təzəlikcə diqqət elədim ki, artıq eləyəm. Artıq heç kimin yoxluğu həyatımda boşluq yaratmır, ya da əəən pis halda 5-6 gün yaradır. Dost-tanışları, hansısa formada münasibətdə olduğum qızları qoydum qırağa, Hətta və hətta ailəm üçün belə bu keçərlidir. Bəzən onlarla qalıram, bəzən tək. Tək qalanda ilk 2 gün adaptasiya olmağa çalışdığım üçün büdrəmələr olur. Üçüncü gün artıq sanki heç vaxt ailəm olmayıbmış tamam öyrəşirəm. Dediyim kimi, özüm belə olmağı istəmişdim. Bəlkə də elə müdafiə mexanizmidir, bu mövzuda mental olaraq əlavə zədə almayım deyə. Ona görə illər əvvəl hamını həyatımdan öz xoşluğumla çıxarmışdım ki, hamısının boşluğunu yaşayıb öyrəşim. Bəlkə də bu dəqiqə elə həyatımın özü boşdu e, ona görə kiminsə yoxluğu boşluq yaratmır. Hamını çıxarandan sonra tanışlıqlarımı həyatıma əlavə etməmişəm. Yoxluğu qismən çətinlik yaradacaq insanlar da həmin o dediyim vaxt həyatımdan çıxaranda çıxmayan, yenə də hər necəsə əlaqəni qoruyub saxlayan və müəyyən dərəcədə yanımda olan bir neçə şəxsdir. Əslində, yalnızca elə onların yanında özümü tam olaraq özüm kimi hiss edib davrana bilirəm və özüm davamlı şəkildə kontakt qururam onlarla ki, sosial olaraq ən səmimi və özüm olduğum halımı yaşaya bilim. Qalanları "mən"im şəxsiyyət olaraq aysberqin görünən üzü misalı, müəyyən balaca hissəmi bilirlər. Amma dediyim kimi, düzünü desəm, onların da yoxluğu heç bir çətinlik törətmir hazırki dönəmdə. Çünki əsgərlikdə belə darıxmırdım. Çox nadir hallarda ən yaxın dostumla oturub elədiyim tam səmimi söhbətlər üçün darıxırdım, o da yuxuya gedənə qədər idi.

Amma bir şey də var ki, məsələn, təzədən həmin çevrəyə düşəndə* əgər həmin şəxslə xarakterlərimiz və mindset'imiz arasında bariz fərqlər yaranmayıbsa qısa zamanda sanki aylar, illər boyu əlaqəmiz itməyibmiş kimi hər şeyə elə qaldığı yerdən də davam edə bilirəm. ki, bu da çox tez-tez olan şey deyil. çünki o dəyişməsə belə, məndə dəyişikliklər davamlı olur. Yəni bir növ "səninlə o vaxtki mən yaxın idi, indiki yox. Çox şeylər olub, əvvəlki kimi deyiləm" kimi. Amma indiki yaxın dostlarımda belə olmamışdı, elə olduği kimi davam edə bilmişdik. Bəlkə də, elə ona görə yaxın dostuq, hər halımızla birlikdə ola bilirik.