4. 7 yaşından bəri sahib olduğum , olabildiyincə emosional yanaşmadan uzaqlaşmış olduğum və üzərinə çox düşündüyüm , bir çox terapiya və loqoped təcrübələrindən keçdiyim , üstünə məqalələr və araşdırmalar oxuduğum , amma hələ də bilinməzləriylə məni heyrətə gətirən xəstəliyim.Birincisi bunu qəbul etmək lazımdır ki , kəkəməlik hələ də tibb dünyasına yad bir problemdir və bu problemin niyə ortaya çıxdığı ilə belə bağlı çox az məlumatımız var..Açıqcası bu problemlə bağlı tövsiyə verməkdən və öz yöntəmlərim haqqında yazmaqdan da çəkinirəm çünki , o qədər subyektiv qalır ki bu yöntəmlər , bəzən özüm belə tez-tez bu problemə bir daha yenidən və fərqli yanaşmalı oluram.Amma düşünürəm ki olduqca obyektiv və hərkəs üçün keçərli olabiləcək bəzi nöqtələr var və bunları sadalayacaq olsaydım :
1.Qəbullanma prosesi - Nə olursa olsun insan həyatı boyu bu problemə qarşı inkar pozisiyasında olur.Qəbullanma olmadıqca , aynaya baxıb "mən kəkəməyəm" cümləsini rahatlıqla qurmadıqca , kəkələdiyiniz zaman özünüzdən utanıb çəkinmədən ayna qarşısında özünüzü müşahidə etmədikcə , müsbət tərəfə doğru bir dəyişiklikdən söz gedə bilməz.
2."Yenmək" psixologiyası - Bu problemi bir düşmən kimi görüb onu "məhv etmək" , "yenmək" kimi düşüncələr içindəsizsə əgər , yenə qalıcı olaraq müsbətə doğru gediş çox mümkün olmayacaq.Düzgün baxış bucağı bu problemi qəbullanmaq , onu qucaqlamaq və ola bildiyincə tərbiyə etməyə çalışmaq , onun qayğısına qalmaq və həyatınıza olan mənfi təsirlərini ortadan qaldırmağa çalışmaq olmalıdır.Düşməncə yaxınlaşıb şüuraltınıza savaş açmaq istəsəniz , qalib olan siz deyil o olacaq.
işin fiziki praktikası və istifadə edilən metodikalar isə çox uzun mövzudur ki , bəlkə axotum olan bir vaxt öz təcrübələrimi bu başlığa ayrı bir entry ilə əlavə edərəm