217. Hardasa , təxminən 2-3 il əvvəl burnum çox pis sınmışdı. Atamda rayonda idi, həmən vaxt. Nəysə, evdekilərə xəbər etdim bu haqda, anam meni götürüb apardı həkimə, ama onunda başqa işi var idi deyə çox gözləmədi məni. Mən yetim indi qalmışam xəstəxana karidorları arasında. Nə halımı soruşan dostum var nədə yanımda hansısa ailə üzvüm. Xeyli gözləyəndən sonra həkim gəldi, bəlkədə həyatımın ən ağrısı günü idi. Narkossuz zadsız girdim əməliyyat kimi bir şeyə. 18 yaş tamam olmadığı üçün burun əməliyatına salmadılar. Ən pisidə o idiki, əməliyyatdan sonra çıxanda yanımda heç kim yox idi. Koridorda yenə gözləməyə başladım. Həmin o dəqiqələr həqiqətəndə həyatımda ən çox sorğu sual etdiyim dəqiqələr idi. Yalnızlıq dibinə kimi vururdu. Və o dəqiqələr bəlkədə həyatımda mənə çox böyük dərs vermişdi. Hər zaman yanımızda kiminsə olmayacağını və həyatın o acı və emosinal tərəfləri üzümə vurmuşdu. Nə yığan var idi nədə soruşan. Halbuki doslarımdan çoxunun hadisədən xəbərdar idi. Beləcədə birtəhər düzəldilmiş qırıq burnumla evədə taksi çağırıb tək getdim.