24. başayaq cümlələrlə də olsa, intihar səbəbini gün ərzində hər saniyə təsdiqləyən insancıqların fikircikləri məni boğaza yığdığı üçün deməliyəm, yoxsa özümü "nə vecimə" kimi hissedirəm, anlayanlar göydə tutacaq onsuz, qalanları çalışsın bəlkə burda bəlkə orda alınar. hələ günün sonunda öyrənmişəm xəbəri, sabahdan tökdürüblər ama gördük. kim hardadı onu da gördük. düzgün fikirlərə* bəli qarşı çıxaraq yazılanlar o deməkdi ki sən səhv demisən mən razılaşmıram və bunu etmək elə o fikirlərlə razılaşmaqdı. "bəli mən öldürmüşəm" deməkdi. guya bunlar özlərini seçilmiş sayır, guya bunlar hələ düşünənləridirlər, azlıqdılar. sözlükdəki bəzi yazarlar.
"onun ölümü elə bizim üçün qazancdır". sözə bax a kişinin oğlu. sözə bax. daş qəlbli insanları neylərdin ilahi.
bəzilərinin kişilik damarları tutub. soxum boyunuzu yerə. insan ola bilməmisən sən səndən kişimi olacaq? əgər tükün yerindən tərpənmədisə o xəbəri oxuyanda, təpədən dırnağa üşümədinsə sən də mən insanam deyib gəzmə.ancaq cinsiyyət orqanından ibarət olmaq(bədənli beyinli) yaxşıdı, kişilikdi. elə ol sən. insan olmaq nəyinə. isa kişi deyildi, kişiliyin üz qarasıydı hə? atasının oğlu* ! olmadı, anasının elə oğlu yox idi, dostlarıyla gülürdü, bir addım o yana qapqaraydı, bomboz idi dünya.
evdə anamız hər hansı bir xüsusiyyətimizlə razılaşmayanda "başımı xarab eləmə" reaksiyası veririye, məsələn üzünü qırxmır biri, gedib gəlib o saqqala mız qoyurlar ilişirlər, əvvəl bu misallar arasında yerlə göy arasındakı fərqi düşünək, böyüklükləri baxımından, sonra baxaq görək, o adamın başını ev, çöl, yer göy hamısı birdən "xarab edirdi". fasiləsiz olaraq. düşünək bir, fasiləsiz olaraq hər gün "sən niyə olduğun kimisən? belə olmamalısan. belə olmağınla səhvsən sən. beləsənsə ölüm olsun sənə. ölməlisən." deyirlər bizə. hər hansı birimizə. sonra da sinirləri yerində deyildi deyə intihar elədi deyilsin.
demək istədiklərimin heç birinə deyə bilmədiyimə yenə əminəm. deyiləsi də deyil zatən. mənim elə oğlum yoxdur deyən anası qara geyinib indi görəsən deyə düşünürəm. sözüm onadı ki, "insanlar öldürdü onu" sözlərinə etiraz edənlər azca düşünsünlər. "sən, mən, o, isa, musa, tofiq, ağ, qara, sarı, mavi, yaşıl deyil də biz olaraq baxaq bəlkə ətrafa. biz insanlar. insanlar. nə gözəl səslənir əslində, necə ikrah hissi doğurur eyni zamanda bəzən ardınca. duyğusal falan olub bəlkə ama olsun. bayraqdakı rənglərdən utanardıq heç olmasa. yazılanları oxudum yerə girdim mən. təəssüf elədim. yeni bir şey deyildi bilirdim ki belədi vəziyyət, düşüncə tərzi. amma yenə insanın içində özünə yer eliyir deyirsən nə edəsən? bütün pisliklərin kökündə nifrət, insansızlıq durmurmu? nifrət asandı deyirdi conficius ama deyil. nifrət etmək üçün içinə nə qədər kin yığa bilməlidi insan. amma elə başlı başına buraxsa və sevsə insan, daha asandı. ilk baxanda insan olduğunu görüb sevmək əvəzinə hansısa fərqini gözümə soxub niyə nifrət edim ki. nifrət edərəm hə, o da lazımdı və mümkünsüzdü bəzən. yuxarıda yazılan bir neçə entryni oxuyan zaman məsələn, yaxud bəzi şərhlərlə rastlaşanda. insan olmaq necə çətin olarmış ay allah. nə maraqlı imiş kin qusmaq, nifrət yağdırmaq, incitmək insanları, yaşamağa qoymamaq. kül bizim başımıza.

tam olaraq əlaqəli deyil amma yadıma "nə rəng olursan ol qarşındakının gördüyüdür rəngin" sözləri düşür.
qubadlının son abzasındakı kimi, ürkək olmuşam, kim özündən muğayət ol deyirsə durduğu yerdə elə bilirəm nəsə olacaq nəsə edəcək. az da deyil bu ehtimallar hadisələrə baxsaq. insanların əsəb sistemi artıq çöküb, ipə bağlıdı, bunun səbəbi isə cəmiyyət cəmiyyət, insanlar insanlar deyib sadaladığımız şeylərdi. yenə də yazmaqla nəsə dəyişmir falanfilan, amma harda durduğumuz kimin yanında olduğumuz, az da olsa cinsindən rəngindən asılı olmayaraq hər kəsi ancaq insan olduğuna görə sevə biləcək kimsə var bilinsin, açıq olsun heç olmasa. o "öldürənlər" ki var, onlar üzsüz, sırtıq şeylərdilər. kobud sözlər işlətməkdən çəkinmirəm və üzr istəmirəm. onlara heç nə olan deyil. gönüqalın deyə bir söz var, bilərsiz.

onu intihar etdilər.