56. bəzən olay anında güldürməyən anlardır, hansı ki sonralar yada düşəndə adamı gic gülmək tutur.
3 il bundan qabaq yaponiyada səyahətdə olanda bir grup turist avtobusla şəhər gəzintisinə çıxmışdıq, avtobusda bir oğlan diqqətimi cəlb etmişdi, son dərəcə yaraşıqlı oğlan idi, ağzını açıb bir kəlmə danışmırdı deyə hardan olduğunu bilmirdim, əsmər olduğundan ya meksikalı ya da latın amerikası ölkələrindən birindəndir deyə düşündüm. ispanca danışsa dostlaşaram bəlkə mailimi də verərəm dilimi inkişaf etdirərəm və s kimi şeylər fikirləşirdim beynimdə. oğlan heç məni görmürdü, gidin dediklərinə diqqətlə qulaq asır, arada özüyçün kağıza nəsə qeyd edirdi. nə isə gəldik çatdıq tarixi bir məbədə, düşürtdülər ki şəkil çəkdirək. bu oğlan da çoxlu şəkillər çəkirdi. birdən ətrafa göz gəzdirməyə başladı, o qədər insan arasında mənə baxanda dayandı. 3-4 saniyə baxışdıq, qarşılıqlı gülümsədik, sonra mənə yaxınlaşıb astadan ingiliscə öz iyrənc fransız aksentiylə danışmağa başladı. diqqətlə qulaq asıb anlamağa çalışdım, əlindəki kameranı göstərib səhv sühv "i can your photo" zad dedi, anladığım o oldu ki mənim şəklimi çəkmək istəyir. düşündüm jurnalistdir deyəsən, razılaşdım, 2 addım arxaya getdim, poza verib gülümsədim. bu gözünə döndüyüm heç halını pozmadan "no no no, me, me" dedi. sən demə mənə deyirmiş şəklimi çək. utandım yerə girdim. allah bilir qızardım da. özümü sındırmadım, kamerasını aldım şəkil çəkmək düyməsinə basanda bildiyim bütün söyüşləri yağdırdım buna ürəyimdə. hirsim soyumadı, kameranı qaytaranda ''you'd better improve your english' dedim və uzaqlaşdım. hər dəfə o anki halım yadıma düşəndə gülürəm. gülünəcək nə varsa artıq.