7. yaşamaq istədiyim məkan və zaman.
bu başlığı uyğun görürəm yazmağa.
yorulmuşam. texnologiyadan, sürətli həyatdan yorulmuşam. amma indiki günümüz üçün texnologiyasız yaşam müasir bakıda və olduğum ailə ortamında mümkün deyil.
istəyirəm bakının 80-90cı illərində yaşıyım.
trolleybusdan istifadə etməyi çox istərdim. mobil telefonlar olmazdı, səmimi dostlarım olardı, görüşəndə ancaq söhbət edəydik. heç bilmirəm son dəfə nə vaxt dostlarımla görüşmüşəm. heç dostum varmı ki? var, amma hərəsinin öz işi, ayrı şəhərdədi bəziləri. eyni şəhərdə olduqlarım da çox məşğuldur. bəzi tanışlar var ki, görüşmək nədir, 1 saniyə üzlərini görməyə səbrim çatmır. saxta, sosial şəbəkələrdə özlərini göstərməklə itib batırlar. son dəfə görüşəndə də ancaq selfie çəkdirmək hayında idilər. min bəhanə atıram görüşməyək deyə.
universitet ortamı da tamam fərqli idi. daha isti münasibətlər var idi təhsil eyni olsa da.
köhnə bakı filmlərdə o qədər doğma gəlir ki! məsum dostluqlar, sevgilər..
təsəvvür edin, ev telefonuydu ancaq görüşməkdən başqa ünsiyyət vasitəsi. sevgilinlə yazışıb gözlərini yormaq yerinə, gecələr ev telefonu ilə səhərə qədər danışırdın ancaq. gözün yumulu, yuxun gəlsə də o qarşıdaki şirin səs səni oyaq tuturdu. zaretka da bitmir -*
görüşlər daha səmimi idi. gördüyüm qədər çoxsu bulvara və dəniz qırağına üz tuturdu -* çox səmimi görünür köhnə fotoşəkillərdəki cütlüklər, bulvar.. çeçenka qızlar və qaqaşlar yerinə səmimiyyət və sevgi qoxurdu o bulvar.
mahnılar da daha yaxşı idi. türk mahnıları belə çox xoş idi. tv-də, radioda lazımsız cır-cındır "şoubiznes adamları" yerinə kübar ifaçılar və əsl pak, doğma səsli əsl sənətçilər görürdülər, dinləyirdilər.
çox səhv zaman dilimində doğulduğumu hiss edirəm, sözlük.
10. *bizim cəbiş müəllim* bədii filmində səsləndirilən *emin sabitoğlu* imzalı vals musiqisini *elşən dadaşov*un qarmondan dinləyərkən burnumun dirəklərini sızıldadan keçmişin tozlu səhifələrinə dəfn edilmiş gözəl şəhər. çoxları üçün bakının indiki halı daha cəlbedici, daha maraqlıdır. amma, inandırım sizi, son 10 ildi bakıya ayaq basdığım zaman özümü o qədər yad hiss edirəm ki, geri qayıtmaq üçün günlərimi sayıram. bu halı ilə bakı mənə 40 dəfə estetik əməliyyat keçirmiş, dodaqları, yanaqları silikonlu, qaşları tatuajlı şişmə bəbək görünümlü qadınları xatırladır. demirəm ki, əvvəllər hər şey super idi. əvvəllər bir az zibilli idi küçələr bəlkə, binalar bu qədər hündür, fasadlar bu qədər mükəmməl deyildi, amma, insanları daha canayaxın idi, havası daha təmiz idi, o tozlu küçələrində dolaşan küləklər belə əvvəlki kimi sarıb sarmalamır insanı. çox sıxır, çox darıxdırır əvvəllər insan axını ilə dolub daşan yollarda indi tıxaclar görmək, ucuz dönər qoxusu qoxlamaq, çimərliklərindəki natəmizliyin əlindən dənizdən iyrənmək... ehh nəysə.
o uşaq 1.39 dəqiqədə su içir ha? o yerlərdən o qədər su içmişik ki. görən kimi xatırladım. heçnə qalmayıb köhnə bakıdan. elə bil bütün uşaqlığımızı sikib atıblar. bircə dənə bu üç-beş video qalıb 2000 lərdən.