filmi nə qədər az anlayırsansa bir o qədər çox sevirsən. filmin adı yaşamaq olsa da, ölümdən bəhs edir. sonra başa düşürsən ki, ölənlərin doğmalarının yaşamından gedir söhbət; doğmalar üçün ölənlər dərhal ölmürlər.
film əvvəlcə puzzle kimi gəlir. hər səhnə bir parçadı, parçaları toplayıb mənzərəni tamamlamalısan. bir-birinə uyğun gələn ilk iki parçanı filmin yarım saatından sonrasında tapırsan. film tam bitəndən sonra geri qayıdıb əvvəllərə bir də baxanda ən sonuncu parçaları da orda tapıb yerinə qoyursan.
alınan mənzərə qorxuludu: dirilər ölür, ölənlər dirilir, sonra yenə ölürlər. ananın qızlarının ölümünə inanmaması, dəfn zamanı dəliyə dönməsi, ekiz qızların qəbirdən çıxarılması səhnəsində, qrişkanın qatarda oturub-oturub yavaş-yavaş ağlamağa başlaması dəhşətli səhnələrdi.
filmdə yaşayanlar bədbəxtdirlər, bunun səbəbini də düz-əməlli bilmirsən. əsas olan bədbəxtliklərini bilməyindi, səbəbi heçnədi.
filmdə çox kiçik detallar var ki, onlar sonradan istifadə olunmur, nəsə mənası olduğu açıqlanmır, amma mənasız da görünmür: qrişka barmağını yeyəndə oğlanın onun əlinə vurması, velosipedli atanın açıqcası, nikah zamanı şamın sönməsi və sair.
ağacdələn hissəsinə gəlincə. bir çox simvolik açılımlarda ağacdələn müsbət məna ifadə edir: şans qapını döyür * ağacdələnin səsi , bu səsi eşidən adamın qarşısına bir şans çıxacaq. amma xristian simvolikasında dağıdıcı xüsusiyyətinə görə ağacdələn mənfi (şeytan) obrazını simvolizə edir.
soundtrack də əladı
(youtube: 
)
)