yazarların paylaşmaq istədikləri hekayələr
5,642 | 5 | 6
əjdahalar googlla
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
ah şu sabah namazları” diye geçirdi içinden. “yirmi dört saatlik günün, en nadide dakikalarına yerleştirilmiş. her vaktin kendine has güzellikleri olmasına rağmen, ışığın zulmete galebe çalış muştusunun, esen yellerle bütün cihana duyurulduğu bu dakikalar, ayrı bir zevk-i ruhani serpiyor uyanık gönüllere. işte bunun için kutsaldır seher vakitleri ve bu vakitlerin olmazsa olmazı ötelerin esintisi. ve seher yelleri ruhani bir soluktur o yüce âlemlerden.”
bunları düşünerek ağır adımlarla ilerliyordu ak sakallı, nur yüzlü ihtiyar. her sabah namaz için evden çıkışında, camiye kadar bunları bir kere daha düşünmeden edemezdi. camiye geldikten sonra da daha farklı duygulara yerini bırakırdı bu düşünceler.
caminin avlusundan içeri girer girmez, farklı bir boyuta geçmiş gibi olurdu. avlu duvarı boyunca sıralanan çam ağaçları, tonu yavaş yavaş açılan lacivertliğin içinde, hakk’a yürüyen birer nefer gibi dimdik duruyordu. hele bir de ruhani bir nefes üflercesine esen yeller, dalları arasında şöyle bir geçince, zikrullahla cezbeye gelmiş bir hakk aşığı gibi sağa sola sallanıp, kulluklarını izhar ediyorlardı.
ihtiyar biraz ilerledikten sonra karşısına çıkan şadırvanı, mahkeme-i kübra’da şahit olarak göstermeyi planlardı. onun için evden abdestli çıksa da, muhakkak bu şadırvandan abdest alırdı. yaz-kış, sabah-akşam demeden buna çok dikkat ederdi.
bugün de her zamanki gibi yavaşça şadırvanın taburesine oturdu, kollarını sıvadı, çoraplarını çıkardı. önce hafif bir soğukluk kapladı vücudunu. sonra yavaş yavaş üşüdüğünü hissetti. besmele çekip ellerini yıkamaya başladı. ağız ve burundan sonra yüzünü, kollarını yıkarken artık yüreğinin de titrediğini fark etti. bu üşüme bu titreme tarif edilmez bir haz verirdi ihtiyara. “dünya nimetlerinden hiçbirisinde bu haz yakalanamaz.”diye düşünürdü. dudakları “allah’ım beni bağışla, yerimi genişlet, rızkımı mübarek kıl” diye fısıldıyor, nefesi buğu buğu bulutlara doğru kanatlanıyordu… ayaklarını da yıkayıp kalktığında, ‘vefalı şahidim’ dediği şadırvana muhabbetle baktı.
mendiliyle elini yüzünü kurulamak için kenardaki oymalı tahta tabureye oturur oturmaz, müezzin efendinin davudî sesi çınlattı caminin avlusunu. “allahü ekber, allahü ekber…” vücuduna elektrik verilmiş gibi hissetti, kımıldayamadı. bu ses gönlündeki ve gözündeki perdelerden birini daha çekti aldı sanki. bir süre öylece kaldı. elleri ve yüzü sabah rüzgârının tesiriyle kurumuştu. mendilini cebine koydu.
az önce caminin avlusunu çınlatan bu sesin, avludan taşıp bütün arzı ve semayı nasıl doldurduğunu gördü. bu sesle birlikte adeta kıyamda duran çam ağaçlarının rüku ve secdelerine şahit oldu. ezanla beraber birden avluyu dolduran kuş cıvıltılarındaki “ya allah ya rahim, ya allah ya kerim” dualarını işitti. dayanamadı, gözlerini kapadı; birden bütün kainatın bir halka-yı zikre dönüştüğünü gördü. çam ağaçları, kuşlar, böcekler, otlar, taşlar, topraklar… “aman allah’ım!” dedi. bütün gök, bütün yer, her şey çınlıyordu. boğazın suları kabarmış “yâ cebbâr” deyip kendini sahildeki taşlara vuruyor, ortaya çıkan ses diğer seslere karışıyordu. kuşların zikri o kadar artmıştı ki, ihtiyar bütün insanların bu seslerle uyanacağını düşünüyordu. nasıl uyanılmazdı ki; bütün kainat “allah!”nidalarıyla titriyordu.
ama henüz hiçbir insanla karşılaşmadı. niye kimse yok, niye insanlar bu sesleri duymuyor diye hayıflanırken, caminin avlu kapısından içeriye nur yüzlü bir zat girdi. arkasında da bir birinden güzel on-on beş kadar insan vardı. birden heyecanlandı ihtiyar. yıllardır bu camiye sabah namazına gelir, imam ve müezzinle beş kişiyi geçmezdi cemaat. her namazda bunun için üzülür, bunu için ağlar ve yalvarırdı allah’a. “ya rabbi! namaz kılmayan kullarına namaz kılmayı, cami yolunu bilmeyenlere de camiye gelmeyi nasib et.”derdi. işte duaları kabul olmuştu. her duaya karşılık vereceğini vaad eden allah gönlünün sesine dudaklarının yanık feryadına karşılık vermişti.
kutlu misafirler, selam verdiler ihtiyara. başlarındaki nur yüzlü zat ne güzel tebessüm ediyordu. ne güzel bakıyordu tâ gözlerinin içine. yavaşça ayağa kalktı. konuşmak istedi ama sesi çıkmadı! o zat ve arkadaşları avluya yöneldi, şadırvandan abdest aldılar ve çam ağaçlarına doğru yürüdüler. grubun başındaki zat konuşuyor, bir şeyler söylüyor gibiydi ağaçlara. ağaçlar rüzgâra rağmen hiç sallanmıyor, uslu talebeler gibi muallimlerini dinliyordu sanki. sonra o güzel insan döndü, yerdeki güvercinlerden birini aldı okşadı, güvercine bir şeyler söyledi, geldi ve ihtiyarın önünde durdu. ihtiyar bayılacak gibi oldu, ağzı kurudu, zaten pek sağlam olmayan kalbini kesin duracak zannetti. nur yüzlü zat, güvercini bir kez daha öpüp ihtiyarın eline verdi. kuşu eline verirken ihtiyarın elini de hafiften sıkıp, dünyada eşi-benzeri olmayan bir gülümseme ile baktı gözlerine. yaşlı adamın beyni karıncalandı, ayaklarını hissetmiyordu. ne bastığı yerin, ne soluduğu havanın, hiçbirinin, hiçbir şeyin farkında değildi.
o nurani çehre elinde kuş olan ihtiyara baktıktan sonra camiye yöneldi. birbirinden mübarek diğer arkadaşları da onu takip etti. hepsi tek tek ihtiyarın önünden geçti, geçerken de sıcacık gülümsüyordu her biri.
onlar camiye girerken o sevincinden uçuyordu. böylesi bir cemaatla (her sabaha nazaran daha kalabalık bir cemaatla) namaz kılacak olmak ihtiyarın heyecanını biraz daha arttırdı.
camiye girmek için tam adımını atacakken ellerinin arasında bir kuşun çırpındığını gördü. ihtiyar birden silkindi, derin bir uykudan aniden uyanır gibi oldu. gözlerini açıp sağa sola baktı. “benim gözlerim hep kapalı mıydı ?”diye geçirdi içinden. “ama nasıl olur? bir rüya mıydı bütün bu gördükleri? iyi ama uyanıkken de rüya görülmez ki” diye düşündü, kendini sorguladı. gördüklerinin rüya mı yoksa gerçek mi olduğu çelişkisinden henüz kurtulmuş değilken, avucundaki kuş titremeye başladı. “peki bu kuş nasıl, nereden geldi avuçlarıma?”diye kendi kendine sordu. uyanıktı, ayaktaydı; az önce o güzel insanların camiye girdiği merdiven basamaklarının üzerindeydi… beynini gerercesine düşündü, içinden çıkamadığını görünce düşünmekten vazgeçip, kuşu avucundan yere bıraktı, ayakkabılarını çıkarıp camiye girdi. yüzünde mânâlı bir tebessüm oluştu, içi kıpır kıpırdı. derin bir nefes alıp caminin içinden gelen o tarif edilmez güzellikteki kokuyu içine çekti ve ciğerlerini onunla doldurdu.
imam efendi namazı kıldırmak için hazırlıklarını tamamlamış bekliyordu. yaşlı adamı görünce: “gel abdullah amca, gel bugün de biz bize kaldık. hava soğuk diye galiba kimse gelmedi” dedi. “sen öyle zannet”diye içinden geçirdi ihtiyar. önce imama sonra zahiren boş görünen ilk safa baktı. her zaman namazlarını kıldığı ilk safta değil de bir arkaya geçti. gözlerinden akmak için sabırsızlanan yaşları tutmaya gerek görmüyordu artık. ve salıverdi onları yanak yamaçlarından ak sakallarına doğru. bu kutlu misafirlerle beraber, allah’a doğru kanatlanma adına “allahü ekber”diyerek aldı tekbirini. tekbirlerle beraber gördüğü hakk’a doğru yavaş yavaş açılan ışıktan bir koridordu…
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
mən onu dəlicəsinə sevirdim. biz niyə sevirik?
bu boyda dünyada yalnız bir nəfəri görmək, beynində yalnız bir fikrin olması, ürəyində bir istəyin olması və dilində yalnız bir adın olması qəribə deyilmi?
bu ad bulaqdan su sızar kimi daim ürəyinin içindən dodaqlarına qalxır, sən onu dua kimi həmişə, hər yerdə, durmadan təkrarlayırsan, pıçıldayırsan.
hekayəmizi danışmayacağam.
məhəbbətin həmişə eyni hekayəsi olur, elə o da təkrarlanır. mən onu gördüm və sevdim.
vəssalam və bütün il boyu onun incəliyinin, qayğısının, nəvazişinin, baxışlarının, danışığının təsirində olmuşam, ondan gələn hər şeyin əsiri idim, başım elə dumanlanmışdı ki, gecə, yoxsa gündüz olduğunu, sağ, yoxsa ölü olduğumu, köhnə dünyada, yoxsa yeni dünyada yaşadığımı dərk edə bilmirdim.
və budur, o öldü, necə? bilmirəm və heç vaxt bilməyəcəyəm.
yağışlı bir gün o, evə islaq gəldi və sabahı gün öskürməyə başladı. təxminən bir həftə öskürdü, sonra yatağa düşdü.
nə baş verdi? bunu heç vaxt bilməyəcəm.
həkimlər gəlirdilər, dərman yazıb gedirdilər. dərman gətirirdilər, hansısa qadın onları içməyə məcbur edirdi. sevgilimin əlləri qaynar, alnı isti və nəm, gözləri parlaq və kədərli idi.
onunla danışırdım, mənə cavab verirdi. nə haqda danışırdıq? bilmirəm. hər şeyi unutmuşam. hər şeyi. hər şeyi! o, öldü, onun az qala eşidilməyən, yüngül, son nəfəsini indiki kimi xatırlayıram. xəstə baxıcısı qışqırdı: “ah!”. və mən hər şeyi anladım. hər şey bitmişdi.
mən başqa heç nə dərk etmirdim.
heç nə. keşiş gəldi və onun haqqında danışarkən “məşuqəniz” dedi. mənə elə gəldi ki, o, onu təhqir etdi. heç kim onu belə adlandırmağa cəsarət edə bilməz, axı o, ölüb. mən onu qovdum. başqa keşiş gəldi, çox xeyirxah, çox mülayim idi, mənimlə onun barəsində danışanda ağlayırdım.
məndən dəfn haqqında müxtəlif xırdalıqları soruşurdular. bu haqda artıq xatırlamıram. əvəzində onun tabutunu mıxlayan çəkicin səsini aydın xatırlayıram… ah, aman allah!
onu basdırdılar. gömdülər. onu! bu quyuya! tanışlar, bir neçə rəfiqəsi gəldi. mən gizləndim. qaçdım. uzun müddət küçələrdə veyilləndim. sonra evə qayıtdım. sabahı gün səyahətə çıxdım.
dünən parisə qayıtdım.
yataq otağımızı, çarpayımızı, mebeli, öləndən sonra diridən sonra qalan hər şeylə dolu bu evi görəndə yenidən, elə güclü ümidsizlik hiss etdim ki, pəncərəni açıb özümü küçəyə atmağa hazır idim.
bu əşyaların, onu əhatə edən, örtən, görünməz çatlarında onun varlığının, bədəninin, nəfəsinin kiçik hissələri qalmış divarların arasında qalmağa artıq taqətim qalmadığından qaçmaqçün şlyapamı qapdım. lap qapının ağzında birdən dəhlizdəki güzgü ilə qarşılaşdım.
bunu bura o qoymuşdu. qoymuşdu ki, hər dəfə evdən çıxanda özünə başdan ayağa baxsın, üst-başının tamamilə qaydada olub-olmamasına, ayaqqabısından saçlarınadək hər şeyin zərif və gözəl olduğuna nəzarət etsin.
və mən yerə sancılmış kimi onu bu qədər tez-tez əks etdirən güzgünün qarşısında dayandım. o qədər tez-tez əks etdirirdi ki, onun obrazını özündə saxlamalı idi.
mən bütün bədənimlə titrəyərək gözlərimi şüşəyə dikmişdim – hamar, dərin, boş şüşəyə.
o şüşəyə ki, onu bütövlükdə özünə daxil edirdi, ona mənim kimi, mənim sevgi dolu baxışlarım kimi malik idi. mən bu şüşəyə qarşı şəfqət hiss etdim, ona toxundum – soyuq idi! o, yaddaş, yaddaş!
qüssəli güzgü, diri, işıqlı, dəhşətli güzgü, sonsuz əzablar mənbəyi! ürəkləri əkslərin sürüşüb hamarlandığı güzgü kimi olan, özündə olan, qarşısından keçən, ona baxan, onun bağlılığında və sevgisində əks olunan hər şeyi unudan adamlar bəxtəvərdirlər.
mən çıxdım və şüursuz, iradəmin, arzumun xilafına qəbirstanlığa getdim. onun sadə qəbrini tapdım. qəbrinin üstündə mərmər xaç və bir neçə söz vardı: “o, sevirdi, sevilirdi və öldü”.
o, orada, dərində idi və artıq çürümüşdü! dəhşət! mən üzüqoylu torpağa düşərək hönkürdüm.
mən orda çox-çox uzun müddət qaldım. sonra qaranlıq düşməyə başladığının fərqinə vardım.
bu zaman mənə ağlını itirmiş məşuqun ağılsız, qəribə hissləri hakim kəsilməyə başladı. mən sonuncu dəfə gecəni onun yanında keçirmək, onun qəbri üstündə ağlamaq istədim. ancaq məni görüb qova bilərdilər.
nə etməli? bir hiylə fikirləşdim. qalxıb bu ölülər şəhərində gəzişməyə başladım. getdikcə uzaqlaşırdım. bu şəhər o biri – dirilər şəhəri ilə müqayisədə necə də kiçikdir! ancaq ölülər dirilərdən necə çoxdular!
bizə - bu dünyada yaşayan, bulaqlardan su içən, sahələrin çörəyini yeyən dörd nəsil üçün nə qədər hündür evlər, nə qədər küçələr, nə qədər ərazi lazımdır.
ancaq ölülərin bütün nəsli üçün, insanlığın bütün pillələrindən bizim günlərəcən demək olar ki, heç nə lazım deyil – bir parça torpaqdan başqa! torpaq onları qəbul edir, unudulmaq onları məhv edir! əlvida!
yeni qəbirstanlığın hasarı arxasında mən daha bir atılmış qəbirstanlıq aşkar etdim. burda unudulmuş ölülər toza çevrilmişdilər, xaçlar belə çürümüşdülər və burda artıq sabah gələnləri basdıracaqdılar.
burada itburnu və iri tünd sərv ağacları sıx bitmişdi; bu, insan ölülərindən əmələ gəlmiş qalın, kədərli bağ idi.
mən tək idim, tamamilə tək. hündür bir ağaca dırmaşdım, onun sıx və qaranlıq budaqlarında gizləndim.
suda batan adam dirəkdən yapışan kimi onun gövdəsindən yapışıb gözləməyə başladım.
gecə düşəndə, dərin gecə düşəndə mən öz sığınacağımı tərk edib asta, eşidilməz addımlarla ölülərlə dolu torpaqda gəzməyə başladım.
uzun-uzun dolaşdım. onu tapa bilmirdim.
əllərimi və gözlərimi geniş açaraq əlim, ayağım, dizim, sinəm, hətta başım qəbirlərə dəyə-dəyə irəliləyirdim, amma onu tapa bilmirdim. mən kor kimi əl havasına gedirdim, barmaqlarım daşlara, xaçlara, dəmir barmaqlıqlara, şüşə çələnglərə, solmuş əklillərə toxunurdu. barmaqlarımı hərflərin üzərində gəzdirərək yazıları oxuyurdum.
necə qaranlıqdır! necə gecədir! mən onu tapa bilmirdim!
ay yox idi. qaranlığa bax! mən qəbirlərin arasındakı ensiz cığırla gedirdim, məni üzücü qorxu bürümüşdü. qəbirlər, qəbirlər, qəbirlər! hər yer qəbirdir! sağda, solda, qarşımda, ətrafımda – hər yer qəbirdir!
qəbir daşının üstündə oturdum, artıq irəliləməyə taqətim yox idi, ayaqlarım əsirdi. öz ürəyimin səsini eşidirdim. və daha nəsə eşidirdim! bu, nədir? nəsə, dumanlı, anlaşılmaz uğultu.
görən bu səs mənim xəstə beynimin məhsulu idi, yoxsa o, görünməz qaranlıqdan gəlirdi, bəlkə o, insan cəsədləri ilə dolu torpağın dərinliklərindən qalxırdı? ətrafa göz gəzdirdim.
orada nə qədər oturdum? bilmirəm. mən qorxudan keyimişdim, dəhşətdən ağlımı itirmişdim, qışqırmaq istəyirdim, mənə elə gəlirdi ki, ölürəm.
birdən mənə elə gəldi ki, altımdakı mərmər qəbir daşı tərpəndi.
doğurdan da o, elə tərpəndi ki, elə bil onu qaldırırdılar.
mən sıçrayıb qonşu qəbrə keçdim və gördüm ki, hə, öz gözlərimlə gördüm ki, indicə üstündə oturduğum ağır, daş lövhə dik qalxdı – və ölü peyda oldu, çılpaq skelet daşı öz əyilmiş beli ilə qaldırıb kənara atdı. mən onu görürdüm, dərin qaranlığa baxmayaraq onu tamamilə aydın görürdüm.
xaçın üstünü oxudum: “burada 51 yaşında ölən jan olivan dəfn edilib. o, yaxınlarını sevən, xeyirxah, təmiz adam idi. hamının sevimlisi kimi dünyadan köçdü”. ölü də qəbrinə yazılmış sözləri oxudu.
sonra o, cığırdan iti bir daş götürdü və inadla yazını qazıyıb təmizləməyə başladı.
o, boş göz yuvalarını xaça zilləyərək yavaş-yavaş onu sildi, sonra öz sümükdən olan barmağı ilə fosforlu kibrit şüşə üzərində parlaq iz buraxdığı kimi parlayan hərflərlə yazmağa başladı:
“burada 51 yaşında ölən jan olivan dəfn edilib. o, qəddarlığı ilə atasını qəbrə sürüklədi, var-dövlətə sahib çıxmaq üçün arvadına əziyyət verdi, uşaqlarını incitdi, qonşularını aldatdı, hər fürsətdə oğurluq etdi və hamının nifrətini qazanaraq öldü”.
yazını bitirən ölü səssizcə öz işinə baxdı, mən baxıb gördüm ki, bütün qəbirlər açıqdır, bütün tabutlardan ölülər qalxıb qohumlarının qəbir daşlarına yazdıqları yalanları pozurdular ki, həqiqəti bərpa etsinlər.
və mən öyrəndim ki, onların hamısı öz yaxınlarının cəlladı, cani, alçaq, ikiüzlü, yalançı, fırıldaqçı, şər atan, paxıl olublar, hamısı soyublar, aldadıblar, ən biabırçı, iyrənc hərəkətlər ediblər – bütün bu övladlarını sevən atalar, sadiq həyat yoldaşları, əxlaqlı qızlar, vicdanlı alverçilər, bütün bu xeyirxahlıqla ad çıxarmış kişilər və qadınlar.
öz əbədi iqamətgahlarının kandarında olanlar hamısı birdən amansız, dəhşətli və müqəddəs həqiqətləri yazırdılar. o həqiqətləri ki, dünyada yaşayan insanlar bilmirdilər və ya bilmək istəmirdilər.
mən düşündüm ki, yəqin o da öz xaçında həqiqəti yazar. və artıq heç nədən qorxmayaraq açıq qəbirlərin, ölülərin, skeletlərin arası ilə onu tapacağıma əminliklə ona doğru qaçdım.
üzü kəfənlə örtülü olmasına baxmayaraq onu uzaqdan tanıdım.
və yaxın keçmişdə üstündən “o, sevirdi və sevilirdi və öldü” oxuduğum xaçın üzərindən “bir dəfə sevgilisinə xəyanət etməkçün evdən çıxanda yağışa düşüb, sətəlcəm olub və ölüb” oxudum.
deyirlər, məni səhər huşsuz halda hansısa qəbrin yanında tapıblar…
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
üzv ol