+21 əjdaha
2. yuhanna (1/1): əvvəlcə söz var idi və söz, tanrıydı. buradaki tanrı sözünü, köhnə yunancaya məxsus, melodiya sözüylə dəyişdirmək xoşuma gəlir. əvvəlcə söz var idi və söz, musiqiydi. hər sözün melodiyası olmur; lakin elə ifadələr var ki, - və xüsusiylə bu ifadələr eyham vurduqları, kəsb etdikləri mənalarla da səsləniş/vurğu baxımından lirik, sentimental, xoşbəxt, poetik vəya hüzünlü əlaqə içinə girirlərsə - o sözlər hərəkətin altında qalır, vəya hərəkətin özünə çevrilirlər... ağlıma çox sevdiyim əlvida sözü düşür. mənası etibariylə xeyli köklü kədərə malik bu sözün digər dillərdəki qarşılığıyla, "bir daha görüşməməyin", "bir daha görməmənin" kədərini müqayisə edirəm. amerikanlılar "farewell" deyirlər; sinonim olaraq, " goodbye" sözü var. lakin "goodbye" daha çox "hələlik", "görüşərik" optimistliyini ötürür sanki. "farewell" də isə xüsusi, ağır yanğı var... fransızlar " au revoir" (ouğva), ruslar, " прощай", çexlər " sbohem" (daha çox gülə-gülə mənasında vidalaşırlar), polyaklar " pożegnanie", kədərli kişilər və qadınlar vətəni italyanlar " addio", portuqallar " adeus" (hər iki ifadə adagio - ağır templi musiqini xatırladırlar) deyirlər. və yuxarıda sadalanan sözlərə diqqət kəsilsək, məlum ayrılıq, bir daha heç nəyin geri qayıtmayacağı həqiqətindəki kədərə vurğu olan - əlvidanın melodiyasını hiss edərik...anar isə "beşmərtəbəli evin altıncı mərtəbəsi" romanının ilk sətirlərində təhminənin zaura əlvidasına belə şərh verir ki, "əlvida", "hələlik", "görüşərik" - bunlar eyni sözdürlər. hələlik deyib, bir ömür görüşməmək də olar, əlvida deyib, bir gün sonra qovuşmaq da...
yəni ki, çox çətin söhbətdir birinə əlvida demək. daha da çətini, əlvidanı reallaşdırmaqdır. bunu isə nə melodiya, nə sözlər nə də tanrı ifadə edə bilər...
)