1. itkin düşən insanların axtarışı/aqibəti, hekayələri və sevdiklərinin/ailələrinin haqqında çəkilmiş ürəkağrıdan, sirli və məncə, ard-arda adət halına gətirərək izləyəndə insanda paranoyalar oyadan tlc verilişidir.
izləyənlərdən kimsə çox seriyasının adamın tüklərini ürpədən dəhşətvericilikdə olduğunu dana bilməz. Mənim kimi qorxulu, təhlükəli, gərginlik yaradan hər şeyə çox dəxlisiz, obsessiv səviyyədə maraq, maraq və maraq göstərən biri üçün bunu izləmək böyük zövqdür, ancaq heç lazım deyil. indi yenə yadıma düşüb, baxmadıqlarıma başlamaq istəyimi budamağa çalışıram. Çünki bilirəm ki, burada evdə bolca tək vaxt keçirirəm, küçəyə də tək çıxıram. Baxsam, bünövrəm yerindən oynayar. Keçən yay saat 5-7 ya da 3-5 arası idi, xatırlamıram, anamla atam işində-gücündə, mən də evdə olduğum vaxtlar pultu əlimə alar, əvvəlcə bir seriya vaxt keçsin deyə pretty little liars izləyərdim, sonra da buna başlayardım. Atamgil gələnə qədər də otaqdan çıxammazdım sonrasında, mətbəxə meyvə götürməyə girəmmədiyim yadımdadır. Uzaq başı fit çalıb, ortalığı özüm üçün yumuşaldaraq bir-iki dəfə getmişəm, hava yağışlı olanda isə əsla. Çünki ailəm eynilə o şablon qorxu filmlərindəki kimi bir tərəfi full isolated, digər tərəfində də ancaq xeyli getdikdə bir başqa qonşunun yaşadığı yerdə ev tikib, kənd də deyil artıq, nəsə başqa bir şeydir, biləmmirəm. Cəsarətimi sınamaq üçün meşələrinə girirəm yəni, çünki heç "məsləhət görmürlər". Bu veriliş də ümumiyyətlə gic eləmişdi məni. Adamı ən çox hürküdən o insanların fotolarıdır. Gülümsədikləri, adi durduqları ya da kimisə qucaqladıqları. Nə qədər adi, normal fotoşəkillər olmaqları fərq etmir, cılxa bulaşdıqları o bilinməzlik o qədər qüvvətlidir ki, birtəhər olursan. Hələ o sonunda axtarışların fayda vermədiyi itən uşaqlar, qadınlar var, kimsənin ümidini itirməmiş kimi axtarmağına baxmayaraq bir yerdən sonra bütün əldəki sübutların mütləq ölümə işarət etdiyi aydınlaşır ən azından, amma o mücərrədlik qorxu, sorğulayış doğurmağa davam edir. Üstündən ancaq məzələnib, zibilini çıxararaq gəlmişdim. Dostumla onların evinin yaxınındakı daha böyük olan meşəyə gedəndə "təsəvvür elə biri oradan əlində bıçaqla qaça-qaça üstümüzə gəlir, nə edərsən?"lərlə çox adiləşdirdik axırda. Amma üçüncü dostumuz onsuz da azca günəş gedən kimi ətrafa tez-tez boylanaraq, bizi də narahat edib, geri dönməyə məcbur edirdi. Cinayətə qurban getmək qorxusu qədər səy bir şey yoxdur da. Yəni məni kim niyə öldürsün, kimlə nə işim var deyirsən. Ancaq bu proqramdan sonra bir saniyənin ardından ağlına gəlir ki, onların da kimsəylə işi olmamışdı.