688. Salam, günlük. Dünənin hələ də bitməmiş əsəbini çıxarmaq üçün bu başlığı seçdim. Uzun müddətdir görmədiyim (görmədiyimə də çox xoşbəxt olduğum) qrup yoldaşlarımla dünən görüşdük. 3-cü kursdan etibarən 2 nəfər xaric digərləri ilə elə də münasibətim qalmamışdı. Bu cahil insan yığının içində dərs üçün belə olsa 5-6 saat hər gün var olmaq məni narahat edirdi. Dünən təşkil olunan görüşə də o 2 insanın xətrinə getmişdim (uzun müddətdir görmürdüm, özləri də çağırdılar). Söhbətlərin necə olacağını təxmin edə bilirdim əvvəldən. Təbii ki, söhbətlər "güc, zənginlik göstərisi" ilə bağlı olacaqdı. Aşağı təbəqədən olan, bəhs etdiyi maaşın yarısını belə almadığını, 120-150 manat aylığı olan bir evdə 4-5 nəfərlə kirayə yaşadığını bildiyim qızın timsalında onun və digərlərinin "zəngin həyatlarını" dinləmək üçün getdiyim o yerdən gün sonunda söyə-söyə ayrıldım. Bəhsi keçən qızların əksəriyyəti zamanında "varlı oğlan tapsaydım özümü sırıyardım" deyən qızlar idi -* Təbii ki, kasıb olmaq, az maaş almaq və s. qətiyyən qınadığım şeylər deyil. Necə deyərlər, məni yandıran şey insanların özlərini olduğundan fərqli göstərməyə çalışmasıdır. Həqiqətən bir şeylər bacarmış və ya bir şeylərə sahib olan insanlar əksərən bununla öyünmürlər. Çünki onların özlərini təsdiq etməyə ehtiyacları olmur. Bunun əksinə türklər demiş "boş teneke çok ses çıkarır"