yazarların həyatdan çıxardığı dərslər
![]()
"Həyat düşünüləndən qısadır, sabah nə olacağını, harada olacağını təxmin belə edə bilməzsən". Bu və ya buna bənzər cümlələri hər kəs eşidib. Nə qədər insan diqqətə alıb bilmirəm, amma mən bunu ən dərinliyi ilə yaşayana qədər anlamamışdım. Başlayaq ən başdan. Bu gün atamın ölümündən təxminən 8 ay keçir. Heç gözləmədiyim bir zamanda, gözləmədiyim şəkildə vəfat elədi. Təəssüf ki, möhtəşəm ata-qız münasibətinə sahib idik deyə bilmirəm. Həyatımdakı əksər bərbad xatirələr, hadisələr onun adı ilə bağlıdır. Sevgisini, duyğularını göstərə bilməyən, bəlkə də göstərmək belə istəməyən birisi idi. Bu gün bir çox insan məni qəddar, duyğusuz adlandırırsa, yenə də səbəbi atamdır. Güzgüdə artıq onun surətini görürəm. Qorxduğun, çəkindiyin birinə bənzəmək istəmək paradoksal olsa da, balacalıqda ona bənzəmək istəyirdim. Onu yenilməz biri olaraq görürdüm. Əgər onun kimi olardımsa, insanlar mənə bata bilməzdilər, məni qıra bilməzdilər, üzülməzdim. Uşaq vaxtlarımda (nəyin nə olduğunu dərk etmədiyim zamanlarda) atam mənim üçün əvəzedilməz, ən əziz insan idi. Bu ta ki bir az böyüyüb hadisələri dərk etməyə başlayana qədər davam elədi. Onunla bağlı xatirələrim yalnız mənfi deyil, xatırlayanda üzümdə az da olsa, gülümsəmə yaradan xatirələr də var. "Səni tam olaraq silə bilməməyimə, səndən tam qopa bilməməyimə səbəb olan şey eyni anda üzümdə təbəssüm və qəlbimdə kiçik sızıltı yaradan bəzi xoş xatirələrdir, ata. Sənə qarşı nə hiss etdiyimi tam olaraq bilmirəm. Nifrət mi, kədər mi, üzüntü mü.. Bilmirəm" (bax: ataya demək istənilənlər)
. Son zamanlarda tez-tez halı pisləşdiyi üçün həkimə getdikdə həkim qaraciyər serrozu diaqnozu qoymuşdu. Bir dönəm müalicə ilə keçecək deyilmişdi. Amma sən demə irəliləmişdi. Qaraciyər transplantasiyası lazım olduğu deyildi. Amma ölümü kimi ehtimal nə mənim, nə də kiminsə ağlından keçməzdi. Atam vaxtilə ixtisas seçimindən sonra ikinci dəfə o ərəfələrdə ən böyük digər xəyalıma dəstək verməyə başlamışdı (heç gözləmədiyim şəkildə). Bunu nə qədər istədiyimi bilirdi, "mən istəməsəm də, təki istədiyin olsun" demişdi. Necə deyərlər, yerə göyə sığmırdım sevincdən. 1 dəstəyinə qarşılıq yaşanılan bütün mənfi xatirələri zamanla silməyə belə razı idim. Aramız günü-gündən daha çox yaxşılaşmağa doğru gedirdi. Bu xoş günlər qısa çəkdi.Ölümündən bir gün əvvəl axşam evə gələndə evdəkilər qırağa çəkib dedilər ki, atan qavramasını itirir, bu gün heç kimi tanımayıb, hərəkətlərini idarə edə bilmir. Amma deyirlər çox təhlükəli hal yoxdur. Yanına gedəndə həyat bəlkə də bizə son dəfə sağollaşmaq, danışmaq üçün şans verdi. Necə oldusa, məni tanıdı, adımla səsləndi. Ayaqüstü söhbətləşdim. Uşaqlıqdan bəri təkrarladığım adətim var idi. Saat neçə olursa olsun atamla görüşməmiş, onu öpməmiş yatmazdım. Son dəfə onu təkrarladım, son dəfə olduğunu bilmədən. "Gedim otağıma, yorğunam səhər ətraflı söhbətləşərik" dedim. O səhər açılacaqdı, ondan sonra daha neçə səhərlər açılacaqdı, amma onunla danışmaq şansım bir daha olmayacaqdı. Üstündən bir neçə saat keçmişdi. Halı anidən çox pisləşdiyi üçün təcili yardım maşını ilə xəstəxanaya qaldırılmalı oldu. Daha bir neçə saat əvvəl gülüb-danışdığın, bundan sonra nələri birgə edəcəyinizə dair xəyallar qurduğunuz insanın ölüm xəbərini almaq nə qədər ağır olardısa, atamın ölüm xəbərini telefonda eşidəndə qəlbimə çökən ağırlıq o qədər oldu. Doğrusu ilə, səhvi ilə qəbul etməyə, bağışlamağa başladığım adamı artıq itirmiş və sonrakı 8 ayda, bəlkə də sonrakı illərdə doldura bilməyəcəyim boşluq yaranmışdı həyatımda.
Bu şəkildə də olsa həyatdan bir dərs çıxarmışdım. Zaman bizi gözləmir, zaman bəhanələri gözləmir. Axır. "Sabah barışarıq, sabah danışaram, sabah bunu, onu edərəm, daha zamanım var" dediyiniz sabahlar olmaya da bilər. Mümkün qədər həyata, sevdiklərinizə gec qalmamağa çalışın. Həyat düşündüyümüzdən də qısa ola bilər
)