11. tanım: ikonoklast görünməklə diqqəti özünə çəkmə təşəbbüsüdür. yəni bütqıran.

sözə seymur baycanın özünün bir pox olmadığı reallığını dilə gətirərək başlamaq istəyirəm. başqa entrylərimdə bu şəxsin və və çevrəsinin (günel mövlud, əli əkbər) nə dərəcədə fikri və ədəbi cəhətdən kasıb olduqlarını qeyd etmişəm. seymurun vahabzadə təsviri əslində elə onun özünə və yuxarıda adlarını sadaladığım şəxslərə aiddir. bu adamların zatən indiyənə kimi çörəyi belə əməllərdən çıxıb.

ancaq bəxtiyar vahabzadə haqqında da bir iki söz demək istəyirəm. fəqət, məramım saptırılmasın deyə bir iki haşiyəyə çıxacam. əvvəla, bəxtiyar vahabzadənin az qala külliyatını oxumuş birisiyəm. adam vəfat edəndə vida mərasimində( bakı dövlət universitetində ) iştirak etmiş, ruhuna fatihə, ixlas + salavat oxumuşam. allah şeirini öz səsindən eşidəndə hələ də tüklərim biz-biz olur. bunları niyə deyirəm?! seymur baycan və bu qəbildən olan insanlar kimi ikonoklast olma, rəsul quliyev demişkən, axına qarşı görünmə kimi dərdimin olmadığını ifadə etmək üçün.
amma… mərhum onu bütləşdirənlərin (ikonist) mədhiyyələrindəki sözlər qədər də deyil. yəni bəxtiyar vahabzadəyə mütəfəkkir demək öz aramızdı işin poxunu çıxartmaqdır. zatən modern dövrdə bizim məmləkətdən mütəfəkkir çıxıbmı sualının inkar ədatı ilə daima qovuşması da bunu sübut edir . publisistik yazılarını, müsahibələrini oxumuşam, izləmişəm və orada səsləndirilən fikirlər tipik milliyətçi, muhafizəkar şablonların təkrarından ibarətdir. o ruhda yazılmış kalan şeirləri də var. milliyətçi və muhafizəkar olmağı tənə səbəbidir kimi söz demirəm nəuzubillah. amma o fikirləri demək üçün bəxtiyar vəhabzadə olmaq lazım deyil onu deyirəm.

hamı vahabzadəni sevməlidir kimi bir məcburiyyət yoxdur təbii ki. şairdir də, kiminin ədəbi zövqünə uyğun gələr kiminin gəlməz. mən şəxsən zövq alıram bir çox şeirindən. düzdür bir brodski deyil mənim üçün amma bu yanaşmayla baxsam gərək bizdə şair qalmaya. dağın başına qoyub, xatəmü`l-ənbiya da eləmirəm vahabzadədən. qısası, nə bütpərəst olmaq lazımdı, nə də özünü bütqıran kimi göstərməyə çalışmaq.

imam əlinin çox gözəl bir kəlamı var. buyurur ki, “bir insanı layiq olduğundan artıq tərifləmək yaltaqlıqdır. onu layiq olduğundan az tərifləmək isə acizlik və ya həsəddən qaynaqlanır”.
bax seymurun və seymurkimilər fəsiləsinin əsas dərdi budur. onların xəyalı bəxtiyar vahabzadə kimi tanınmaq, sevilmək idi. ona nail olmadıqlarına görə quduz it kimi ədəbiyyat tariximizdəki şəxslərə hücum çəkirlər. bütpərəstliyə qarşı olduqlarına görə yox, öz bütlərini qurmaq üçün belə edirlər. necə deyərlər, hər bütqıran ibrahim deyil əziz azərilər.