81. darıxıram. düzünü desəm, çox. bunu gözləmirdim, amma bir müddət sonra bunu başa düşürsən və bilirsən ki, qəbul etmək zamanı gəldi. şəhərim üçün. duman içində batan binalar üçün. bir-iki nəfər üçün. otağımdan çıxdım və buraya gəldim. çox soyuqdu əslində, barmaqlarımı hiss etmirəm. bunun üçün də darıxmışdım. əllərindən kimsə tutmayacağını bildiyin halda belə ciblərinə qoymamaq hissi üçün. əsirəm. yoldaş dmitriy şostakoviçin ikinci fortepiano konsertinə qulaq asıram. qara qarayevin onun şagirdi olduğunu bilirdinizmi? əvvəl əsərlərdə ikisinin ortaq bəstəkar texnikalarını duymaq məni çox sevindirirdi. bax bu hisslər üçün darıxıram. kiçik şeylərə sevinməyimi. materialist dünyanın qurbanı olmadığım günləri. yalnızlığımın qədrini bilmədiyim üçün özümü çox pis hiss edirəm. düşünsəz, çox qəribədir. uzaqda isə qırmızı işıq yanır. içimdəki “hər şey yaxşı olacaq” hissindən zəhləm gedir. yaxşı olmağını istəmirəmmiş kimi. hardayam və hara gedirəm? özüm də bilmək istərdim. dünən öyrəndiyim şeylər yadımda deyil, sabahı isə gözləmirəm. həyatın məni təəcübləndirməsini də. bunun üçün nəsə etməlisən, mənim isə heç həvəsim yoxdur. birinin məni qolumdan dartmasını da istəmirəm ki hər kəs bunu etməyə çalışır. yardıma ehtiyacım yoxdur. belə baxsaq, başda yazdığım sözlərlə indi yazdıqlarımın arasında heç bir əlaqə yoxdur. var. hələ də başa sala bilmədim, deyəsən. darıxmağıma, heç kimsizliyimə, nifrətimə, yorğunluğuma, tənhalığıma qapılmaq istəyirəm. iznim yoxdu kimi hiss edirəm. “artıq insan həyatına dönməlisən” səsini eşidirəm. və anlayıram ki, düz deyir, amma inadam. nə edəcəyimi və nə axtardığımı bilmirəm. bəlkə ehtiyac duyduğum tək şey odur ki, biri mənə bu sözləri desin: “bilirəm, iyrəncdi, və get-gedə daha da iyrəncləşəcək bu ortam”. yə mənim başım xarab olub, ya da göydəki bütün ulduzlar tərpənir. ən parlaq saçandan başqa. baxışırıq onunla, və sanki özümü daha yaxşı hiss edirəm. nəysə, getməliyəm, çünki qapı bağlansa, bütün gecə burda donacam. gedirəm.