2. Abbas Kiarostaminin yazıb, rejisorluğunu etdiyi 2010-cu il tarixli 3 dilli(ingilis, fransız və italiyan) film. Rejisorun xarici dilli ilk filmi imiş, o da necə həvəsli imişsə 3 dili birdən vuruşdurub. Adam ingiliscə nəsə deyir, qadın italiyanca cavab verir arada da fransızca gözəlləyirlər qulaqlarımızı.

Film başda sənət və kopya arasındakı oxşarlıq və ziddiyyətlərlə başlayır, oradan keçir həyata, evliliyə, xoşbəxtliyə və yenidən original olana və kopyaya...

içində düşündürücü bir sürü replika var idi, tam elə instagramda film səhifəsi işlədən dosta, qardaşa qismət olası replikalar:
"Hamımız öləcəyik. Heç bir şey sonsuz deyil. Məzarlıqlar vazkeçilməz insanlarla doludur."

"Qorxuram ki, sadə olmaq o qədər də sadə bir şey deyil". məsələ həm də bu replikaları dedirdəcək situasiyaları yaratmaqdı biraz da.

Film italiyanın toscana şəhərində keçir. Gün işığının torpağı sığalladığı, ağacların bənzərsiz, qayaların müdrikləşdiyi şəhər bir növ. Necə də doğma gəlirdi gün işığı.

Yuxarıdakı sözlükdaşımın əksinə mən elle və jamesin münasibətlərinin olmadığını düşünürəm ki, film dəfələrlə bunu vurğuladı. istər jamesin unutqanlıqları olsun, istərsə də ellenin rəngarəng fantaziyası ilə boşluqları doldurma cəhdi. Həm də film elə öz başlıdığı fikrə qayıdırdı sonda. hər kəsin evlənmək üçün gəldiyi yerdə "evli imiş" rolunu aparmaq. Yəni original olan və onun kopyası.

Rejisor dialoqlar zamanı yaxın plan portret texnikasından qəşəngcə istifadə edib, sanki aktyorlar bir başa sənlə danışır. Elle gözlərimin içinə baxan yerdə yanağından aşağı iz qoyub düşən damcılar qəlbimi necə parçaladı... əsas da baxışlarındakı "bütün bunlara səbəb sənsən və bir cavab borclusan" eyhamı.