1. tez oyanıram, çox tez. saat 5,50də. əslində budilnikim hələ çalmayıb. sadəcə bədənim hər gün budilnikdən 10 dəqiqə tez oyanmağa adət edib. bu 10 dəq ərzində hər gün öz taleyimi və keçmişimi analiz edirəm. kaş gənc olanda daha çox bacarıqlar qazanardım. kim bilir, bəlkə də, indi başqa cür olardı öz üzərimdə daha çox işləsəydim. yoxsa bu hissiyat kapitalizmin şüuraltı olaraq aşıladığı "sən heç vaxt yetərli deyilsən" devizinin yaratdığı natamamlıq kompleksidi? bilmirəm.

budilnik çalır. saat 6,00. dərhal duş almağa gedirəm. yoxsa günün geri qalanını diri-diri yandırılan cordano bruno kimi hiss edərəm. soyuq su ilə yuyunuram. ona görə yox ki, youtubeda hansısa kanala baxıb sağlam həyat tərzi yaşamaq qərarına gəlmişəm, ona görə ki belə daha ucuzdu.

6,22. səhər yeməyi yeyirəm. çox istərdim ki, sağlam qidalanım, amma buna vaxtım yoxdu. gülməlidi, illər əvvəl heç fikirləşməzdim ki, həyatım belə iyrənc forma alacaq. kofe içirəm. ucuz və acı olanından. qəribədi, amma çirkli stəkanda elə də pis dadmır. qab-qacaq rakvinada yığılıb qalıb. yumaq lazımdı. bəlkə, axşam yuyaram. stressə görə qəbz olmuşam. hər gün səhər yeməyi ilə birlikdə kofe içirəm ki, ayaqyolunda əziyyət çəkməyim.

6,45. balkona çıxıram. bir az təmiz hava almaq istəyirəm ki, günə gümrah və maksimum produktiv başlayım. sonra yadıma düşür ki, sumqayıtda yaşayıram. bir dəfəsində balkondan baxanda aşağıdakı qonşum tullanıb tullanmayacağımı soruşmuşdu. o vaxt elə bilmişdim, bu, şit bir zarafatdı. indi fikirləşirəm ki, əslində mənə kömək eləmək istəyirmiş. qonşularımın hər günki qışqırıq səsini eşidirəm. əvvəllər pəncərəni bağlayıb "akustik izolyasiya" yaradaraq səslərindən qoruna bilirdim, amma heç kimin onlara müdaxilə etmədiyini görəndən sonra səslərinin desibelini artırıblar və artıq səsləri elə bil başımın içindədi. bilmirəm mənim həyatım belə səs-küylü olsa idi, necə olardı. hər halda belə fikirləşirəm ki, heç nə olmamağındansa dramatik olmağı daha yaddaqalan bir şey olardı.

7,00. işə getmək vaxtıdı. zibil. pəncərələri bağlayıram. qapıları bağlayıram. 20 ildən sonra rəsmən mənim olacaq evimdən çıxıb, pilləkənlərlə düşürəm. arzu edirəm ki, qonşularım da mənim kimi məsuliyyətli davranır və evdən çıxanda qazı söndürürlər. arzu edirəm ki, işdən geri qayıdanda bura havaya uçmasın. çünki burdan başqa hara gedə biləcəyimi bilmirəm. kimdən kömək istəyəcəyimi bilmirəm.

əvvəllər dostlarım məni yolda görüb tanımayanda qəzəblənirdim. indi kiminsə məni görməyini belə istəmirəm. avtobusa minirəm. insanları görürəm. yorğun, solmuş və qəzəbli. olmaq istəmədiyi yerlərə məcbur getməli olan korporativ kölələr. arada elə bilirəm bu an kimsə ölsə, heç kimin vecinə olmayacaq.

rejim. rejim insanları öldürür. məni də öldürəcək? baxacağıq.