141. Ruh halım göt-baş olub, nə hiss etdiyimi, niyə üzgün olduğumu həftələrdir anlaya bilmirəm. durduq yerə ağlamaq, yerə çökmək, qışqırmaq istəyirəm. Sanki hər şey ürəyimdə qalıbmış kimi hiss edirəm, amma ağlayıb rahatlaya da bilmirəm.

Bəzən heç danışmaq da istəmirəm. Nə deyim ki? niyə deyim? heç bir mənası yoxdur onsuz da heç birinin. Danışarkən yoruluram. necə ifadə etmək bir yana, olan problemləri tam olaraq özüm də anlamıram ki, qarşımdakına izah edim. indi hiss etdiyim hər bir duyğu bir neçə dəqiqə sonra bütün əhəmiyyətini itirir.

Çox yalnız hiss edirəm aq. Bir insan hər mühitdə necə bu qədər yalnız olmağı bacara bilər axı. Evdə yalnızam, universitetdə yalnızam. Hər yerdə yalnızam. Əvvəl məni xoşbəxt edəcək az da olsa bir şey tapırdımsa, indi onlar da kifayət etmir.

insanlardan nifrət edirəm. insan görmək istəmirəm. Hər kəsin çox yaxşı yola getdiyini görmək mənim ortamdakı tək yalnız bədbəxt olduğumu gözümə soxur. və bu məni dəli edir. Çölə çıxmaq, insan görmək istəmirəm. sanki hər kəs xoşbəxt də tək bədbəxt mənə imişəm kimi hiss edirəm. amma Evdə oturmaq da istəmirəm, çox bezirəm. Ümumiyyətlə, heç yerdə olmaq istəmirəm e mən. Hər yerdə sıxılıram. Heç yerdə məni özünə çəkən heç nə tapa bilmirəm.

Bəzən saatlarca oturub ağlamaq istəyirəm, oturub arzumu gerçəkləşdirməyə çalışıram, o da olmur. Əsəblərim onsuz başını götürüb gedib. Yersiz aqressiyalar, durduq yerə gözlərimin dolmağı dəli olmaq üzərəyəm. Artıq özümə çətinliklə hakim ola bilirəm. Əsəblərimi də idarə edə bilmirəm, çox gərilirəm, anidən əlimdə olan hər şeyi qırıb-tökmək, parçalamaq istəyirəm.

Üf özümdən bezdim e. mən yaxşı hiss etmək istəyirəm, xoşbəxt olmaq istəyirəm. Gülmək istəyirəm, həqiqətən gülmək istəyirəm. Ürəkdən gülmək üçün çox darıxmışam.