162. Yük altında. Bütün dünyanın qəmi üstümdəymiş kimi.
Gördüyüm hər dərdi-səri özümün bilib qəmə batıram. Əl tutmağa, kömək etməyə çalışıram, alınmayanda dəhşət çox üzülürəm. Necə yəni, əlimdən heç nə gəlmir indi? Edə biləcəyim heç nə yoxdur? Olsun da, nolar. Ucundan-qulağından nəsə olsun. Dərdi həfifləsin, köməyimiz dəysin.

O qədər həmin hissləri, ya qohum-əqrabasını yaşamışam ki, hər kədəri maksimum hiss edə bilirəm. Hiss etdikcə də özümünküləşdirirəm. Sonrası da məlum.

2 cür oluram gün ərzində: ya gülürəm, ya da üzüm asılır. Gülmürəmsə, stabil də dura bilmirəm. Tezcə gəlib dikəlirlər başımın üstündə. "Gülməklə məşğul deyilsənsə, bizlə məşğul ol." Güləndə də backgroundda onlardır e, o heç. "Amma gülmürsənsə, 100 faiz bizə yönəl, bizdə qal."

Ya mahnıya qulaq asıram, hansısa notları toxunur, yenə bir-bir düzülürlər gözlərimin önünə. Sonra gözümü tərlədirlər bacardıqları qədər. Bir cıqqan sıxışdırırlar da düzü. Elə olur hamısı gəlib yığılır boğazıma. Su-mu içə bilmirəm, boğazımda qalır. Axırda zob olacam yəqin.

Nəysə ki, bu günlərdə bir az tək, bir az yorğun, bir az miskin, az-maz bezginəm. Amma çökmüş və əl çəkmiş yox. Düzəlir də yavaş-yavaş. Yox?
Hə, bir az da ağıram. hardasa 3-4 ton qədər. Gəzəndə yeri yarıb içinə girəcəkmişəm kimi. Girsəm alisanın yolun gedərəm ümid edirəm. Bəlkə orda dovşanla rastlaşıb dərdləşdik.