15. tanış qədeşə ad günündə dişi dovşan hədiyyə vermişdilər. bir adama niyə ad günü hədiyyəsi olaraq dovşan alsınlar bu da ayrı sualdı. o da verdi mənə ki, bəs sizdə həyət evidi saxlayarsız. bu gah evə girib çıxırdı, gah da həyətdəki yarpaqları şumlayırdı. dedim sap qalmasın bir erkək dovşan alaq başı qarışsın. etməz olaydım. bir neçə ay ərzində artıq dovşan ferması açmışdım deyə bilərəm. həyətdə torpağa ayaq basırsan çökür yıxılırsan. uzun tunellər, yolunmuş tüklər və tonla bala dovşan. anası torpağı qazıb içəridə doğurdu, məndə ordan toplayıb yeşiyə yığıb evə gətirirdim. evdə özüm baxıb yetişdirirdim. anasını vaxtaşırı içəri salıb əmizdirməsi üçün şərait yaradıb yenidən geri qaytarırdım. ta ki balalar böyüyənə qədər. əslində anası özü balalarını təkbaşına böyüdə bilərdi. ancaq səbəb bu idi ki, həyətimizdə dəhşət siçovul basqınları olurdu. torpağın altından balaları tutub parçalayırdılar. hətta bir dəfə dovşan tapdığımı zənn edib siçovul balası tapmışdım. istədim öldürüm, amma hər nə qədər düşmən tayfasından olsa da rəhmim gəldi dəymədim. yatdığım yerdə bala dovşanlar gəlib saçımı yeyirdilər. hətta yadıma düşür bir dəfə anası gizli yerdə doğmuşdu deyə balalarının birindən başqa hamısı öldürülmüşdü. o həmin bir dənəsi sağ qalmışdı necəsə. bu tək başına çölə çıxan kimi tutdum gətirdim evə qorumaq üçün. bu tək mənimlə ünsiyyətdə olurdu deyə heç qorxu yox idi bunda. ayrı qala bilmirdi məndən. əhliləşdirilmiş it kimi idi. amma yetimi axırda küçə pişiyi yemək istədiyi anda çatdırdım özümü. lakin gec idi. pəncəsiylə vurub yaralamışdı. gördüm yerdə çabalayır can verir. birazda çırpınıb öldü. pis mənzərə idi. oğlum kimiydi. onu xüsusi olaraq dəfn etmişdim. sonralar sayları artdıqca iç savaşlar çıxmağa başladı. bir birini öldürürdülər. azmış kimi toyuq hinimizi gəmirib dağıdırdılar. sayları əlliyə altmışa çıxmışdı qısa müddət ərzində. artıq baxmağa gücüm çatmırdı deyə əlac olaraq sata bildiyimi lalafoda satdım, yerdə qalanıda kəsib yedim.