227. Entry yağışın arxa fon üçün damla səsləri və xoş qoxu yaydığı 18 iyun axşamında yazılır.
Ruh halına gəldikdə, teomanın "bunlar güzel günlerimiz daha beter olcak her şey" dediyi yerdəyəm. Son illərdə yaşananlar sanki həyatın "hələ bu harasıdı gələn bölümü gözlə o daha betərdi" demə şəklidir.

Əslində hal hazırda o qədər də önəmi olmasa da keçən ilin bu günü xüsusi tarix idi. Və bu gün bir il keçir üstündən. Gələcək tarix üçün plan qurduğun birinin həmin gün gəldikdə həyatında olmaması halı iyrəncdir. Hər nə qədər unutduğunu düşünsən də bəzi anlarda sənin çox yaxşı yalançı olduğunu, hətta özünü belə inandıra bildiyini anlayırsan. Hansısa yaşanmışlıq düşür yadına, ürəyin sıxılmağa başlıyır. Qaça qaça keçmişə getmək istiyirsən. Nə bilim. Bir də yaşanmayacaq olması daha pisdi.
Dostoyevski deyirdi ki keçmişdə yaşananlar pis də olsa, yaxşı da olsa xatirəyə çevriləndə xoş hal alır. Gözəl xatırlanır. Bilmirəm bu adam bunu hansı kafa ilə deyib. Çünki ən adi bir xatirəni belə danışdıqda keçmiş azacıq da olsa yadına düşəndə bir için sızlamır deyil. Kaş o günlərə qayıda bilərdim deyirsən öz özünə.

Niyə bura yazdım bir fikrim yoxdu. Əslində nə hiss etdiyimi də dəqiq bilmirəm. Kədərli deyiləm ama xoşbəxt də sayılmaram. Sıxıntılar var, stress var bolca, biraz həsrət, biraz yorğunluq, biraz "keçər bunlar" ümidi, biraz çarəsizlik. Amma bunlar üçün yas da tutmuram. Yay gəlir və bu payızın da yaxınlaşdığını xəbər edir. Yağışın yağması istər istəməz xoş hiss etdirdi. Düşünəndə bütün xoş yadda qalan anlar payız aylarında olub. Bəzilərində yağışın rolu böyükdür. Bu gün yağması isə məni boğmağa başladı. Bir bu çatmırdı deyiləcək hal idi. Düzü öz fikirlərim belə bir birinə zidd haldadı. Bir dediyim digərinə uymur. Heç nə əvvəlki kimi hiss etdirmiyəcək. Hər nəysə bura yazmanın da xeyri olmadı. Böyük ehtimal 2 ya 3 dəfə gördükdən donra bunu da siləcəm iyrənc olduğunu düşünüb. Nə isə