Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var.
Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
11. Bu yaşıma qədər onun ölümündə ən çox ağladığımı xatırlayıram, normalda heç ağlamayan biriyəm depresiv olsamda sərt xarakterliyəm,amma onun öldüyü gün bütün gecə ağlamışdım, insanın uşaqlıqdan bəri hər zaman yanında olan mənəvi dəstək verən ən yaxın ailə üzvünü itirməsi heçdə asan deyil,kaş sağ olsaydı və mənə hər zamankı kimi nəsihətlərini desəydi.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var.
Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
12. qəlbimdə əvəzlənə bilməyəcək yeri olan, xatirəsi belə içimə sakitlik gətirən insan. yanında oturan kimi əlimi tutardı sonra bir də gördün həmin an eşitmək istəyəcəyim bir hekayə danışardı, ya da nə isə məlumat verərdi. gülləri çox sevərdi, ona görə də tez-tez qızılgül, nərgiz, bənövşə aparardım ona, ləçəklərini sığallayıb solana qədər baş ucundan ayırmazdı.
bəlkə də heç bir kobudluğunu görmədiyim yeganə insan olub, mənə də daxilimdəki incəliyi qorumağı vəsiyyət edibmiş kimi gəlir həmişə. bilmirəm bəlkə də insanı irəli aparacaq, müasir bir düşüncə deyil bu ancaq mən insanları əzib keçərək bir yerlərə çatmaq istəmirəm, "uğurlu" biri olmaq üçün kobud ya da realist birinə çevrilmək istəmirəm.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var.
Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
13. Bu vaxta qədər şişirtmirəm azı 20 dəfə entri yazmağa və içimdəki hisləri yazmağa çalışsam da yarıda ya düşüncələrə dalıb hər şeyi unutduğum üçün ya da ağlamağa başladığım üçün*
bircə bu mövzu barədə ağlaya bilirəm və nadir hallarda ağlayıram deyə bir başlayanda qarşısını ala bilmirəm. Aralıqsız davam edir hönkürtü aq
gerisini yazmaqdan vaz keçirdim və başqa səfərə saxlayırdım. Beynimdə hər gün dolanan fikirlərin elə başında yer alır "nənə" fikri. Ölümündən 2 il keçir amma arvadın beynimdən çıxmadığı 1 gün belə yoxdur. 2 il boyunca hər gün onun barədə düşünürəm və dərin düşünməsəm də ən azı adı ağlımdan keçir hər gün. Bilmirəm bəlkə də ölən sevdiyi olan insanlar üçün normaldır. Normalın nə olduğunu belə unutmuşam artıq. Ölməzdən qabaq həmişə mənə "sən məni heç istəmirsən. Bilirəm ki mən öləndə heç vecinə olmayacam və məni unudacaqsan" deyirdi. Zarafatyana həmişə deyirdim "hə, düzdü. Sadəcə pul lazım olanda qəbrinə gəlib ağlayacam". Gülürdük bu mövzuya həmişə amma mən bilirdim ki nə eləsəm də insanlar və həmçinin də nənəm onlara verdiyim dəyəri göstərə bilmədiyim üçün onlardan "zəhləm getdiyini" ya da onları sevmədiyimi düşünür. indi 2 ildir ki ölüb. Dediyinin əksinə evdə bəlkə də elə ən çox onu düşünən mənəm. Öldüyündən bu yana elə ən çox onun otağında vaxt keçirirəm. Kitablarının hamısını özümə saxladım və atılmasına icazə vermədim. Onu xatırladan demək olar ki hər şey boğazımda düyünlənmə hissi yaradır. Hərdən düşünürəm ki ölmək onun üçün ən yaxşı seçim idi. Hazırda o burda olsa idi indi eləyə bildiyim bir çox şeyi edə bilməzdim və sairə. Yenə də içimdəki "kaş o sağ olsa idi" düşüncəsinə qarşı çıxa bilmirəm. Normalda ölümlərdən belə təsirlənən insan deyiləm. Hətta heç təsirlənən insan deyiləm. Bəlkə də nənəm ölüm ayağında ikən özümdə yaranan o günahkarlıq hissindən dolayı belə hiss edirəm indi? O anlarda düşünə bilmirdim heç. Nənəmin dəqiq öləcəyini hamımız bilirdik. O vaxtlar allaha inanmasam da içimdən bir səs dua etsəm hər şey düzələr deyirdi. Mən isə özümü məntiqlə işləməyə məcbur edib yalan olduğunu özümə deyirdim. Ki bilirdim ki dualar faktı dəyişdirməyəcək. Öldükdən sonra da bunu düşünüb bütün gecə ağladım həyətdə. Evdəkilərə bu üzümü göstərə bilməzdim çünki. mən heç kimə bu duyğuları hiss etdiyimi göstərə bilməzdim. Ailəmə belə*
burda yenə dərib fikirlərə gedib nə yazacağımı unutdum
. Ondan sonra həyatım daha da çökdü elə bil. Təhsil həyatım normal gedirdisə daha da aşağı səviyyəyə düşdüm elə bil. Karantin zamanları idi deyə hamı ilə də əlaqəni kəsməyə başladım və danışacaq insanım qalmadı. O zamanlar elə bu hamıya kiçik səbəblərdən nifrət edib öz-özünə barışma xasiyyətim yarandı. Demək olar ki köhnə dostlarımdan heç biri ilə indi əlaqəm yoxdur. Əvvəlki qədər ünsiyyətcil də deyiləm. Əsəblərimi daha az idarə edə bilirəm və zərərini çox görürəm. Köhnə məndən əsər əlamət qalmayıb. Kimsə "əvvəllər daha şən və deyib gülən idin. indilərdə paslanmısan" deyəndə stolu başına çırpasım gəlir. Sanki 7/24 kloun kimi haradasa işə başlamışam xəbərim yoxdur. Nənəm yaşasa idi indi bu duyğusal problemlərlə başımı yormayacaqdım sanki. Pandemiya da o qədər təsir etməzdi hətta. Özümü anasını itirmiş uşaq kimi hiss edirəm. Sanki yolun ortasında qaranlıqda tək-tənha qalmışam. Gecələri ən azından yuxumda görürəm onu. Danışmır amma ən azından məni dinləyir. indi yaşasa idi əminəm ki hazırda keçmişi axtarmağa və ona çatmağa çalışmazdım. Həyat rəhbərimi itirdim sanki. Hər düşünəndə ümidsizliyə qapılıb beynimdən güllə ilə vurmaq istəyirəm.
Not: Axır ki bu başlığın entrisinin sonuna çata bildim. Yenə ortasında düşüncələrə dalıb ağladım amma bitdi bu dərya. Rahatlamış hiss edirəm
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var.
Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
14. Hardan başlayacağımı, nə yazacağımı bilmirəm, sadəcə darıxdığımı bilirəm. sənin üçün çox darıxdığımı bilirəm nənə. Hər il doğum günüm olduğu üçün bu gün sevinclə oyanırdım, amma 1 il əvvəl bu gün sənin vəfat xəbərinlə oyandım. Yatağını düzəltdim sonra sən uzandın, bu sən ölməmişdən 10-14 saat əvvəl baş verdi və səni sonuncu dəfə görəndə yenə yatağında yatırdın, amma bu dəfə artıq ölmüşdün. Bilirdim ki, öləcəksən, ürəyin xəstə idi və dərdlərin çox idi, amma bu qədər tez öləcəyinə inanmazdım. Mən uşaq olanda heç bir səbəb olmadan sənə tez-tez küsürdüm. indi çox peşmanam. Kaş ki, sənə heç vaxt küsməsəydim və səninlə daha çox xatirələr yaşayaydım. inşallah indi o dünyada xoşbəxtsən, ruhun şad olsun nənə.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var.
Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
15. Necə başlayım, hardan başlayım bilmirəm. Həyatım boyu sahib olduğum ən dəyərli insan haqqında necə danışmalı olduğumu, onun hələ də qəbullana bilmədiyim ölümünü necə təsvir edə biləcəyimi bilmirəm. Atam, anam, dostum saydığım səni itirəndə 11 yaşımda idim. Ölümünü anbaan gördüyüm tək insan idin. Uşaq olduğum üçün xəstəliyinin hansı dərəcə ağır olduğunu anlamırdım, nənə xəstədir, sağalacaq deyirdilər. Hər yay olduğu kimi bu dəfə də yanına gəlmək üçün səbirsizlənirdim. Həyətin darvazalarını açıb bizi gözləyən nənəmi bu dəfə arabada, ağ saçlı və sümükləri çıxmış halda görmək ağır idi. Ani reaksiyalar verməyin, narahat olmasın dedilər deyə sanki heç nə olmamış kimi davrandıq. Evdə şüşə olan hər yerin üstünü örtmüşdülər, sən özünü görməyəsən deyə. Son ana kimi ümid etdilər, bəlkə sağalar dedilər. Günlər keçdikcə daha da pisləşirdin, hər zaman olduğu kimi güclü davranmağa çalışırdın. Peşmanam, nənə. Sənlə çox vaxt keçirmədiyim üçün, o dönəmində həyətdə oynamaq yerinə hər dəqiqə yanında oturmadığım üçün. Can verəndə düz sağında oturub əlini tutsam da, o an nə baş verdiyini tam dərk etmirdim. Səni itirdiyimi həmişə getdiyimiz ev satılanda, qapısı bağlı olanda, zəng edib “nənə sənə nə göndərsin, balam” deyən olmayanda, hər xoş anımda telefonumu əlimə alıb yığmağa nənəmi tapmayanda, öləndən sonra özümlə gətirə bildiyim şəklini, eynəyini, şərfini illər sonra görəndə anladım. “Bütün nəvələrimi sevirəm, amma immortal tamam ayrıdır mənim üçün” deyərdin.
Kaş hər şeyi özün həll etməyə çalışmasaydın, xəstəliyini gizlətməsəydin, göz ardı etməsəydin. Bəlkə də tək dərdin insanlara yük olmamaq idi (özünün də dediyin kimi). indiyə qədər haqqında 1 nəfərdən belə mənfi fikir eşitmədim, bir insanın heç mi nifrət edəni olmaz? Səndən sonra hər şey dağıldı, nənə. Artıq əvvəlki qədər toplaşmırıq, əvvəlki mehribanlıq yoxdur. Hər kəsi bir araya yığan sən imişsən. Duyğusal insan deyiləm, insan ölümləri mənə təsir etmir. Bir tək hər hansı ortamda xərçəngdən bəhs olunanda bir yerlərə dalıram. Bir dəfə zəng edib dedin ki, “nə yaxşı öz videonu çəkmisən mənim telefonumla, baxıram darıxanda ”. indi mənim darıxanda baxa biləcəyim, səsini eşidə biləcəyim videon yoxdur. Toplam 4-5 dəfə yuxuma girmisən bu illər ərzində (sadəcə çətin anlarımda). Çətində deyiləm, amma yenə gəl yuxuma, çünki darıxıram. Doğum günümüz eyni gündə idi, “immortal lap hədiyyə olub ki sənə” deyiblər mən doğulanda. Hər ad günümdə sən yanımdasan deyə düşünürəm. Bu gün kiçik də olsa bir şeylər edirəmsə, əmin ol böyük hissəsi sənin xətrinədir. Həkim olmağımı istəyirdin, olmadım. Amma bu halımı da görsən, məncə qürur duyardın. Elə ən çox sən qürur duyardın mənlə (həmişə etdiyin kimi)
