1. Yəqin ki, dünyanın ən çətin və ağrılı prosesidir sevdiyin bir insanın yaşlandığını onunla yaşarkən görmək. Bəzən xəstələndiyimdə içimdə anama əsəbləşirəm ki, niyə ay ana, niyə yaşlandın? niyə xəstələnmisən və mənim indi halım yoxdur, mənə kim baxacaq? deyə üsyan edirəm. Kaş məni bu qədər çox əzizləməsəydin, kaş mənimlə bu qədər çox vaxt keçirməsəydin, ay ana. O zaman daha güclü ola bilərdim. Onda daha az əzizlənmək istərdim. Hər gün səni yatağında uzandığını görəndə, ayağa qalxmaq üçün kömək istədiyini eşidəndə elə pis hiss edirəm ki. Amma mən artıq böyümüşəm və sən qocalmısan. iki il öncə evdən səhər yeməyi yemədən işə getməyimə icazə verməzdin. Məndən öncə oyanıb məni mütləq yaxşı yola salardın. Məndən küssən də heç vaxt səhər yeməyimi əksik etməzdin. Hərdən whatsapp'ıma öz şəklini və yaxud mənim şəklimi forward edərdin. Mən də səninlə məzələnərdim. Sən də gülərdin. indi whatsapp nömrəni gördüyümdə və sənə nə yazsam heç bir zaman cavab vermədiyini gördüyümdə çox pis hiss edirəm. Biriləri sənin haqqında məndən söz soruşanda çalışıram cavab verməyim amma qarşımdakı bunu mütəmadi dərinliyinə qədər getdiyində canım elə çox pis sıxılır ki. Sanki içimdə səni yaşadığım o evin içini kimsə qırıb içinə girmək istəyir. Bax özümü elə hiss edirəm. Bəzən evdə sənin yaşlanmağına alışa bilməyən digər ailə fərdlərinin üzərinə qışqırması və sənin minnoş bir uşaq küsüb, sakit məni gözləməyin...Nə olduğunu soruşanda isə "bugün yıxılmışam və məni danlayıblar amma günah məndə idi çünki yıxıldım" deməyin məni elə üzür ki...