)
Getmişdim naxçıvana evdəkilərlə vaxt keçirəm, türkiyə var xəyalımda ama dəqiq heç nə yoxdu, hətta demək olar qətiləşdirmişəm ki getməyəcəm, alınmır filan. Derekə də çox dil tökdüm necəsə et gəl gedək. 1 ay vaxt istədi, mənim də hövsələm yox idi əslində, dedim elə orucluq bayramıdı gedim 1 həftə zad hərlənim naxçıvanda gələrəm də, bakı əksilər mən yox zad. Yol rahat, günəş parlaq. Naxçıvan da elə həmənki naxçıvan. idarəetmədəki dəyişikliklərin şəhərin memarlığına təsirinə hələ çox var idi mən gedəndə, bəlkə ondan idi, ya da axırı başı qara camaata çatanın eyni olmağından. Dəyişiklik yeniyetməlik vaxtı sinəmdən çıxan tüklər kimi idi lap. Hər gün təzəsi çıxır ama hiss etmirəm nəsə dəyişirmi ya yox. Yox indi sinəmdən tük çıxır deyə davamı gəlin tutmaq hekayəsi olmayacaq gözəlim, keçəcəm sərhədi türkiyəyə. Mən qətiydimsə belə getməməyə, evdə sual verdilər türkiyəyə gedəcəksən? Dedim gedəcəm. Elə nə oldusa bununla oldu. Taksi danışıldı, bilet alındı, sərhədlər, pasportlar, gömrük qapıları, naxçıvan ləhcəsi, ığdırlı dayılar, kürtlərin qurduğu avtobus şirkəti. Düşdük ığdırdan kocaeliyə yola. Ora çatana qədər elə bilirəm istanbuladı biletim, yanılmışam. 21 saat hələ buralardayam düşüncəsi ilə minildi avtobusa. Ətrafımda zərrə maraq doğurmayan insanlar. Yanağında baş barmaq boyda şiş olan dayıdan wifi istədim roaming paketi almağa, instada scroll edə-edə dedi ki yox imiş interneti. Dayı yaxşı edir, səhv məndədi ki avtobusda wifi var sözünə inandım bileti saytdan alanda. Var imiş də, o xarab olub bizə ayrısı gəlib dedilər. Hotspot açmağı bilməyən müavinin telefonundan açdım özümə wifi-ı. Bağlamağı da bilmirmiş, çox yedim internetindən. Buna görə bağışlayıram onları. Pəncərəm ən yaxın dostum idi, ən maraqlı şeyləri də o göstərdi. Üstünü yaşıl otlar basmış Qırmızı qəhvəyi təpələr, cürbəcür ağaclar, kəndlər şəhərlər, bozun hər tonunda yollar, arada yağış bir az dolu. "Dinlenme tesisleri" deyilən checkpoint nöqtələri var yol üstündə, hər 4 5 saatdan bir dayanırıq yediyimizi içdiyimizi sirkuliyasiyadan keçirib təzədən minirik avtobusa. Anadolunu sevdim, bəyəndim, nuri bilge ceylan filmlərindən kadrlar da görürdüm sanki arada. it hürməyi, gecənin səsi, uzaq kəndlərdən görürən balaca sarı işıqlar. Yol boyu əsas düşündüyüm məsələlərdən biri bu idi ki, insan uzun yola çıxanda niyə bu qədər özünə qapanıq və eqoist olur? Yanımdakı dayının vermədiyi wifi yoxsa heç kimin bir birinə ümumiyyətlə nəsə təklif etməməsi filan nə idi məni elə düşündürən anlaya bilmədim. Pasport kontrol olanda diqqətlə baxırdım insanların polislə rəftarına və polisin insanlarla. Daha nəzakətli idilər sanki bizdəkilərə baxanda. Nuri Bilgedən kış uykusunu yükləmişdim yolda baxmağa. Ləzzət etdi haluk bilginerin səsini dinləyə dinləyə pəncərədən anadoluya baxmaq. Ağlımdan o vaxt o qədər çox düşünməyə dəyər fikirlər keçdi ki, bir ara düşündüm insanların daimi qət etdiyi yolların uzunluğu ilə filosof olması ehtimalı arasında bir tendensiya varmı. Bir də marağımı bir yerə toplaşan insanlar çəkdi. Siqareti birlikdə çəkirdilər və sadəcə bu akt onları birləşdirirdi ki bu proses boyunca danışsınlar (fərq etməz) nədənsə. Bu biraz da öz fikrinə və yaxud keçmişinə hörmətsizlik deyilmi ki, sən sadəcə sənlə bərabər eyni 2 3dəqiqəlik şeyi edən yad birisinə nəsə informasiya emal edirsən? Niyə arxadakı qarlı dağları qoyub qabağındakı girdə sifətli dayının sarı dişlərinə tamaşa edirsən. Bunun (bəlkə) ehiyyac olması mühakiməmiz üzrə hər hansı bir kompromisə getməyə əsas deyildir, ona görə ki, başqa şeyləri bu qədər tabulaşdıran cəmiyyətdə ehtiyyac yoxdur, doqmalar vardır. Biz də marjinal planetlərik doqmatik ulduzların ətrafında fırlanıb biraz yaxınlaşan biraz uzaqlaşan. Yol demək olar heç yormadı məni - deyə düşünürdüm, avtobus xarab oldu. Saat 5 idi, yarı yuxulu ayıldım ki dayandıq. Ətrafda nə tesis nə də pasport kontrol üçün polis postu yox idi və elə ağlıma gələn ilk şey baş verirdi. Matorda nəsə kəmər qırılıbmış. Pay dədə.. indi necə olacaq? Təbii ki bir təxliyə planı var, ən yaxln şəhərdən ən sürətli şəkildə avtobus bizi götürüb aparacaq, üzrxahlıq üçün isə ödədiyimiz bütün pul kompensasiya olunacaqdı. Hətta şirkətin sahibi xarici sərnişinlər üçün antalyada 3günlük də yer ayırdacaqdı. Yəni də, xəyallar. Getdilər dazbaş sürücü və palabığ şofer kəmər almağa. Umbaylar qayıdanda artıq 3-4 saat keçmişdi. Səhv ölçüdə alıbmışlar. Yenə getdilər. Müavin də daim çalışır milləti sakit saxlasın. Uzun boy, qaralıb qızarmış 30yaşlarında. Ama görsən ayaq işi görməkdən, üzünə baxanda sənin də buyurmağın gəlir. Nəysə umbaylardan biri gəldi, kəmər taxıldı, avtobus işlədi, düşdük yola hansı ki 3 4 saat uzaqda idik mənim düşəcəyim yerdən. Bir ara çox gün vurdu ya o qədər qoz fındıq ləpəsindən sonra təyziqim qalxdı anlamadım. Elə bilirdim spectate moduna keçmişəm, kiminsə həyatına baxıram öz gözündən. Və sanki etdiyim şeylərin məsuliyyətini daşımırmışam kimi hiss yaradırdı məndə, ama bu hissə aldanıb mənə int verməyən dayıya eyhamlı sözlər atmadım, ya da o biri umbaylara. Avtobusdan bu qədər məncə. Pəncərələrə daha böyük pərdələr lazımdı bu da belə bilinsin.
