yazarların çəkdikləri pişik şəkilləri

keçən həftə miyanı klinakaya aparanda içəridə bir neçə nəfər ağlayırdı. zənnim mənim yanıltmırsa, pişiklərinin əməliyyatdan sağ çıxmamağına kədərlənənlər idi. o an mənə çox qəribə idi, çünki insan necə ola bilər ki, bir heyvanın; dili, fikri olmayan, hətta öz ölümünün belə fərqində olmayan birinin ölümünə bu həddə mütəəssir olurr. məsələn, insan valideyninin ya övladının və ya sevdiyinin ölümünə görə dünyası qarala bilər. amma bir heyvanın? mənalandıra bilmirdim. pulu var idi, gedib özünə təzə cins heyvan ala bilərdi. məncə bu, insanlarn özlərinə emosional əziyyətindən, deyərdim ki, "mən mərkəziyyətçiliyindən" başqa bir şey deyildi. ah, mənim ağrım hamıdan daha qatıdır. həm də gülməli idi. bu qədər insanın arasında. həm də ki, axı mənə nə? miya sağalacaqdı. çünki həkimə vaxtında aparılmışdı. adını da təzə tapmışdım. uzun müddət mənimlə qalacaqdı. bir neçə ay sonra yaşadığım şəhərdən kənara, bir həyət evinə çıxacaqdım, o da mənə yoldaş olacaqdı. o gecə miyanı görməyə getdim. əməliyyatdan təzə çıxmışdı. həkimlərin deməyinə görə narkozun təsirində bayaqdan heç bir şeyə fikir verməyən bu balaca, tək məni görəndə başını qaldırıb baxıb. kiçik bir şeydir. amma insan necə də böyük xoşbəxtlik tapır. o an necə sevincək idim, ilahi. səhər tezdən onu taksidə bakıya aparanda bel çantasından arada-bir çıxıb başını qaldırıb baxırdı. mən də yenidən içərisinə salırdım ki, heç kim görməsin. həm də ki, bütün daxili xaricinə çıxdığı üçün pis qoxu verirdi. birdən maşındakılar narahat olub bir şey deyərdi. bəzən sumkanın içində səssiz da dayananda ürəyim sıxılırdı ki, bu andır. həkimə gedənə kimi yolda keçinəcək. sumkanı açıb baxırdım, o da ordan mənə zillənirdi. bir pişiyin sənə zillənməsi insanı bu qədər ümid vəd edə bilərdi?! həyatında bu qədər dərd, problem və vaxtı gözləməyən külfət var ikən. hər səhər təkrarlanan problemlərdən sonra insan necə belə bir şeydən sevincək ola bilərdi?! ola bilərdi. bir canın var olmağı, sənə baxmağı. ola bilərdi. amma ölməyi kədərləndirərdimi, bilmirdim. çünki yaşamamışdım. evdə yaralı, karopkanın içindən çıxmağa çalışanda, bağırsaqları yerə dəyə-dəyə. necə də əziyyətli idi. bəzən başını qaldırıb sənə baxması, sonra yenidən içinə girməsi. ah o an. necə də kədərli idi. bir baxmaq insanı zülmətə qərq edirdi, nə qədər çarəsiz olduğunu hiss elətdirirdi ya rəbb, sənə nə qədər yalvarırdım ki, bir çarə tapmağıma kömək et. cibimdə qalan bir neçə manatı uzun müddətdir əl çəkdiyim qumardan pul udmaq üçün sənə yalvarmağım. pərvərdigara necə ağır his idi?! yanında biri ölür, sən isə çarəsizsən. günahkarsan. heç bir şey əlindən gəlmir deyə. amma səhər ümidli idin. onu apara biləcəyimə görə. klinika ilə razılaşmışdıq ki, 3 gün sonra gedib götürəcəm. gedib götürdüm də. sənə qucağıma verən kimi başladın əlimi dişləməyimə. əvvəllər necə qorxurdum, pişiyə əl vurmaqdan. vurandan sonra əlimi dişləməyindən. amma o an bütün barmaqlarımı dişləməyinə razı idim. daha böyük xoşbəxtlik yox idi, evə gedib təcili işlərimə başlamalıydım. daha fikrimi heç nə yayındıra bilməzdi. sən nə qədər yaramazlıq etsən də razı gəlib işlərimi axsatmadan sənin nazını da çəkməli idim. çünki təcili, həmişə içində qala biləcəyin bir ev tapmalı idim. o gün səni alıb qayıdanda avtobusun içində başlamışdın dəcəlliyinə. gah arxa oturacağa hoppanırdın, gah qabağa. bir saniyə boş buraxmağa gəlməzdin. bəzən də mənə baxırdın. necə də ümid verirdin yaşamağa və çalışmağa. evə gələndə də artıq karopkanın içindən ölümə boylandığın pişik yox, evdə ayaq basmadığı yer qalmayan pişik olmuşdun. məni də buna görə məzəmmət altına salmışdın. evi mundarlayırsan deyə. amma olsun. dəyərdi. sən yaşayırsan.
bu gün səhər səni yerində tapmadım. şkafın aşağısına, yuxarısına baxanda əlimə daşlaşmış bir şey gəldi. o an başa düşdüm, deyəsən. deyəsən, artıq yox idin. gözlərinsə yenə açıq idi. baxırdın. bir baxış insanı necə bu cür sarsıda bilərdi?! hər şeyi sorğulada. mənim ağrım fərqli idi. o klinakadıkalarından çox fərqli. onlarınki böyük idi, sən isə çox balaca. onlarınki cins idi, sən adi küçə pişiyi. onlar çox yaxşı qidalanırdılar. amma sən küçədən nə tapsan. iki ayın bəlkə də təzə olmuşdu. fikirlərim, xəyallarım. həm də səninlə birlikdə. onlar təzəsini tapa bilərdilər, amma mən yox. indi onları necə tək yaşayacaqdım?! deyəsən çox da çəkmədi. həyat axarına düşürdü. axırıncı dəfə atam rəhmətə gedəndən sonra da belə olmuşdu. onda da əvvəlcə kədər, sonra qəbullanmışdım. amma universitetdən rayona qayıdanda dua eləyirdim təki klinik ölüm keçirsin, gedərəm evə, ürək masajı eləyərəm, bəlkə ayılar. amma o an çox da yasım yox idi. üstündən bir müddət sonra bir yerdə özümü çox yad hiss eləyirdim. hər kəs yerli-yerində. hamı danışır, gülür. mən isə oraya və ordakılara yad idim. o qədər insanın içində kimsəm yox idi sanki. qəhərlənmişdim. onu axtarırdım. atamın yasında atamı. ilk dəfə onda yoxluğu hiss elədim. həm özümün, həm də onun. çünki belə olanda həmişə məni özü oturdar, yerbəyər edərdi. bu gün axşam barmaqlarımı dişləyən yox idi. yenə də qəhərlənirdim. sənin yoxluğunda özümün yoxluğunu. getdim sənə masaj eləməyə. bir təsiri olmadı. amma yenə də baxırdın. bir nəzər nə qədər də soyuq, yoxluğa dəlil ola bilərdi, ya rəbb. bir baxışa bu qədər çox məna yükləmək necə işdir... necə də kədəri, sevinci, çarəsizliyi, ümidi, yoxluqla varlığı bir baxışa; necə sığışdıra bilərdin?! indi biz hansına inanaq? kədərə ya sevincə? çarəsizliyə ya ümidə? yaşamağa ya ölməyə? bəlkə də ruminin dediyi kimidir? bəlkə də biz bir qonaq eviyik. hər səhər qapımıza yeni bir qonaq gələcək. bəziləri sevinci, bəziləri də qəm gətirəcək. bəzən də zalımlığa şahid olmağımız üçün gələcəklər. amma hamısının nişanəsi gözlənilməz olmaqlarıdır. bəziləri də gedəcək. həm dəgözlənilmədən. bizi hüznə boğaraq. o hüzn bizə səadət səbəb olsun deyə gedəcəklər. bizim bilmədiyim. çünki bizim bilmədiyimiz şərdə xeyir, xeyirdə şər var deyə. kim varsa qapında gülərək qarşıla; qaranlıq, utanc ya qərəz. hamısına xoş ol. kim gəlibsə evinə. hamıya xoş ol. çünki bunların hamısı bilmədiyimiz tərəfdən bizə göndərilən bələdçilərdir. bizə öyrənməyi öyrədəcəklər. kədəri, qəmi, sevinci, xoşbəxtliyi və daha nə qədər şeyi. ona görə də yaşamalıyıq. çünki biz olmasaq bəlkə... bəlkə də sabah yeni bir qonaq bizi tapmadan pərişan qayıdacaq gəldiyi yerə. onunçün qonaq evi kimi qarşılamalıyıq onları. vaxtımız var olduqca. çünki görmədiyimiz, öyrənəcəyimiz çox şeyimiz var. bəlkə də artıq miyadan yox, başqalarından. bəlkə bir gün biz də qonaq gedəcəyik. ona görə hələ yaşamlıyıq. öyrənəcək çox şeyimiz var. miyanı isə sabah aparıb basdıracam. tək ona görə şadam ki, ən azından ağrı çəkib ölmədi.

(youtube: )